Pages

Thursday, July 31, 2014

बर्तमान सर्न्दर्भमा लेनिन र लेनिनवादको सान्दर्भिकता – हस्तबहादुर केसी

विषयप्रवेश
भी.आई.लेनिन -सन् १८७० अप्रिल सन् १९२४ जनवरी २३)
लेनिनवादका पर््रवतक हुनुहुन्छ । मार्क्सवाद
र्सवहारा क्रान्तिको विज्ञान हो । कार्ल मार्क्स
र पेडरिक
एंगेल्सद्वारा मार्क्सवादको श्रृजना गरिएको हो ।
मार्क्सवाद एक वैज्ञानिक सिद्धान्त भएकोले
यो र्सवहारा श्रमजीवी वर्गको मुक्तिको पथप्रदर्शक
गर्ने सिद्धान्त हो । मार्क्सवादको दर्शन द्वन्द्वात्मक
भौतिकवाद भएकाले मार्क्सवादी दर्शन
र्सवहारावर्गको विश्वदृष्टिकोण हो । अतः यसलाई
द्वन्द्वात्मक तथा ऐतिहासिक भौतिकवाद भनिन्छ ।
मार्क्सवादी दर्शनका दुइ भाग छन् – द्वन्द्वात्मक
भौतिकवाद र ऐतिहासिक भौतिकवाद । यसको जन्म
दर्शनशास्त्रको इतिहासको लामो विकास
प्रक्रियाकाबीचबाट भएको ।
मार्क्सवाद पुँजीवादको प्रारम्भिक
अवस्थामा विकसित भएको हो । द्वन्द्वात्मक
तथा ऐतिहासिक भौतिकवाद, अतिरिक्त
मूल्यको सिद्धान्त, वर्गसङ्र्घष्ा तथा इतिहासमा बल
प्रयोगको भूमिका र वैज्ञानिक समाजवाद
तथा साम्यवाद यसका आधारभूत मान्यता हुन् ।
अतः प्रकृति, समाज, चिन्तन,
राज्यव्यवस्था बारेमा मार्क्स-एंगेल्सले महान् खोज र
प्रयोगद्वारा निकालिएको वैज्ञानिक
तथा क्रान्तिकारी विचार, सिद्धान्त एवं
व्यवहारको संयुक्त योगलाई मार्क्सवाद भनिन्छ ।
आज मार्क्सवादको गुणात्मक विकासको दोस्रो चरण
लेनिनवादमा र मार्क्सवाद-
लेनिनवादको विकासको तेस्रो र
नयाँ चरणमा माओवादको विकास भएको छ ।
यसरी आज मार्क्सवाद-लेनिनवाद-माओवाद
र्सवहारावर्गको मुक्तिको पथपर््रदर्शक सिद्धान्त बन्न
पुगेको छ । आज मार्क्सवाद-लेनिनवाद-माओवादलाई
आत्मसाथ नगरिकन
कोही पनि सच्चा क्रान्तिकारी कम्युनिस्ट बन्नै
सक्तैन । अतः आज मार्क्सलाई नबुझकिन लेनिनवादलाई
बुझ्न सकिदैन । त्यस्तै लेनिनवादलाई नबुझकिन
माओवादलाई बुझ्नै सकिदैन । त्यसो भएर
नयाँ संसारको रचना गर्ने हैसियत प्राप्त
सम्पर्ूण्ा क्रान्तिकारीहरुले समग्रमा मार्क्सवाद-
लेनिनवाद-माओवादलाई बुझ्ने मात्र होइन त्यसलाई
जीवन दर्शनको रूपमा ग्रहण गर्नुको विकल्प छैन ।
यी तीनवटै मार्क्सवाद-लेनिनवाद-माओवाद मध्य कुनै
एकको अभावमा आजको सर्न्दर्भमा न मार्क्सवादलाई
बुझ्न सकिन्छ, न त लेनिनवाद र माओवादलाई नै ।
त्यसो भएर यी तीनवटै सिद्धान्तलाई सँगसँगै जोडेर
अध्ययन गर्न, बुझ्न र ग्रहण गर्न जरुरी हुन्छ ।
यस लेखमा आजको सर्न्दर्भमा अर्थात् आजको २१ औं
शताब्दीको युगमा लेनिनवादको सान्दर्भिकता र
आवश्यकता बारेमा केही चर्चा गर्ने प्रयत्न गरिएको छ
। लेनिनवादलाई बुझ्नको निम्ति र्सवप्रथम लेनिन
को हुनुहुन्थ्यो – लेनिनको राजनीतिक, वैचारिक,
सैद्धान्तिक तथा सांगठनिक यात्रा कसरी आरम्भ
भयो – कुन परिवेश र सर्न्दर्भमा लेनिनले
लेनिनवादको सृजना गर्नुभयो – वास्तविक
अर्थमा लेनिनवाद भनेको के हो र
यसको आजको युगमा के कति सान्दर्भिकता छ –
आदि विषयमा यस लेखमा छलफल गर्ने प्रयत्न
गरिएको छ ।
लेनिनको राजनीतिक एवं सांगठनिक जीवन
यात्राः-
लेनिन लेनिनवादका प्रवर्तक हुनुहुन्छ । उहाँको जन्म सन्
१८७० अप्रिल २२
मा रुसको भोल्गा नदिको किनारमा अवस्थित शहर
सिम्विर्स्क हालको उल्यानोभका भएको थियो ।
उहाँको पिता इल्या निकालायभिच उल्यानोभ
हुनुहुन्थ्यो । आभा मारिया,
अलेकसान्द्रभ्ना उल्यानोभ हुनुहुन्थ्यो । अलेक्सान्दर
दाजु र अन्ना, भोल्गा, दिभित्री र
मारिया दिदी बहिनी हुनुहुन्थ्यो । लेनिनले सन् १८९१
मा पित्र्सवर्ग विश्वविद्यालयबाट
विश्वविद्यालयस्तरिय कानुन विषयमा प्रथम
श्रेणीमा उतिर्ण्र्ााुनुभएको थियो । सन् १८८७
मार्चमा दाजु अलेक्सान्दर पिर्टसवर्गमा गिरफ्तार
हुनुभयो । जारशाहीको हत्या षडयन्त्रमा सामेल
भएको आरोपमा मे महिनामा उहाँलाई शिलसेर्ल्वर्ग
किल्लामा फाँसी दिएर हत्या गरियो । सन् १८८६
मा लेनिनको आमाको मृत्यु भएको थियो ।
लेनिनको संक्षिप्त जीवनी यही नै हो । उहाँले
प्रतिपादन गरेको लेनिनवादलाई
बुझ्नका निम्ति लेनिनको राजनीतिक एवं संगठनात्मक
संलग्नताका बारेमा जानकारी लिन आवश्यक पर्ने
भएकाले यहाँ यस सम्बन्धमा संक्षिप्त चर्चा गर्ने
जमर्को गरिएको छ ।
सन् १८९२ मा लेनिनले
रुसको सामरामा पहिलो मार्क्सवादी अध्ययन
मण्डली खोलनु भयो । यो नै लेनिनको सांगठनिक
जीवनको शुभारम्भ थियो । मजदूर
स्कुलकी शिक्षिका नादेज्दा कुन्स्ताम्तिनोभ्ना क्रुप्सकायासँग
पहिलो चोटी सन् १८९४
मा लेनिनको जास्तामाको आइतबारे
सन्ध्या स्कूलमा परिचय भयो र त्यसपछि सामूहिक
कार्यले दुबैलाई नजिक ल्यायो । सन् १८९५ मा लेनिनले
पिर्टर्सववर्गका मार्क्सवादी अध्ययन मण्डलीहरुलाई
संगठित गर्नुभयो । त्यसलाई मजदूर वर्ग मुक्ति संघ नाम
दिइयो ।
यो रुसको क्रान्तिकारी मार्क्सवादी पार्टीीे पहिलो बिउ
थियो । सन् १८९७ फरवरी १३ मा लेनिनलाई
जारशाही सत्ताले ३
वर्षो पूर्वि साइबेरियामा जाने निर्वासन दण्ड
दियो । यो ३ वर्षो अवधिमा लेनिनले ३०
वटा महत्वपूण् कृतिहरु लेख्नुभयो । एक
वर्षछि क्रुप्सकायालाई पनि मुक्त
संघमा लागेको आरोपमा निर्वासनमा पठाइयो तर
लेनिनको दुलहीको रूपमा शुसेन्सकोयेमा निर्वासन
काल बिताउने अनुमति दिइयो र त्यही लेनिनसँग
विवाह भयो । निर्वासन सिद्धिएर फर्किएपछि सन्
१९०० मे महिनामा पिर्टसवर्गको गोप्य भ्रमण
गर्दा लेनिन गिरफ्तार हुनुभयो, तर रिहा हुनुभयो ।
त्यसपछि १६ जुलाई सन् १९०० मा लेनिन
जर्मनीतर्फलाग्नुभयो र त्यहाँ उहाँ ५ वर्षम्म रहनुभयो ।
सन् १९०० को डिसेम्वरमा इस्क्रा -
फिलि•ो)को पहिलो अंक जर्मनीबाट प्रकार्शित
भयो । त्यसपछि उक्त पत्रिका १९०२ मा लण्डनबाट र
१९०३ मा जेनेभाबाट प्रकार्शित भयो ।
यो पत्रिका निकाल्न लेनिनलाई पुरै १ वर्षलाग्यो ।
पत्रिकाको सबैभन्दा माथि “यो फिल•ो राँको बन्नेछ”
लेखिन्थ्यो । यस पत्रिकालाई १९०३
को रसियाली सामाजिक-जनवादी मजदूर
पार्टीीे दोस्रो महाधिवेशनले
मुखपत्रको रूपमा मान्यता प्रदान गर्यो ।
सन् १९०१ देखि भ्लादीमिरले आफ्ना केही लेखहरु
लेनिनको नामबाट छपाउन थाल्नुभयो । -
क्रुप्सकायाको भनाई अनुसार लेनिन नाम
साइबेरियाली नदि लेनाबाट राखिएको हो ।) सन्
१९०५ अप्रिलमा लण्डनमा रसियाली सामाजिक
जनवादी मजदूर पार्टीीे तेस्रो महाधिवेशन बस्यो ।
महाधिवेशनले लेनिनलाई
पार्टीीार्टर्ीीध्यक्षमा निर्वार्चित गर्यो ।
यसलाई लेनिनले दुइ महाधिवेशन र दुइ
पार्टीीे संज्ञा दिनुभयो । किनभने मेन्सेविकहरु
महाधिवेशनमा उपस्थित हुन् अस्वीकार गरेका थिए ।
लेनिन पार्टीीे मुखपत्र
प्रलेतारिइको सम्पादकमा मनोनित हुनुभयो । सन्
१९०५ नोभेम्वरमा लेनिन पिर्टसवर्ग जानुभयो र देश
भित्रै बसेर पार्टीी व्रि्रोहको नेतृत्व गर्न
थाल्नुभयो । सन् १९०५ अक्टुवर-
डिसेम्वरसम्मको व्रि्रोहले पराजय
भोगेपनि त्यो लेनिनको भनाइमा मजदूर्रवर्गको अविस्मरणीय
कदम हो ।
सन् १९०६
अप्रिलमा पार्टीीे चौंथो महाधिवेशनमा भाग
लिन लेनिन र स्टकहोम जानुभयो । यसमा मेन्सेविकहरु
पनि सहभागी थिए तर
भूमि सम्बन्धी नीतिमा बोल्सेभिकहरुसित घमासान
संर्घष्ा भयो । पार्टीेन्द्रीय समितिमा मेन्सेभिकहरुले
आफ्नो बहुमत कायम गर्न सफल भएर पार्टी ुखपत्र
पनि कब्जा गरे । सन् १९११ को बसन्तमा लेनिनले पेरिस
नजिक लान्सयूमो बस्तीमा पार्टीीकुल खोल्नुभयो ।
यो स्कुल भावी बोल्सेविक पार्टर्ीीे पार्टर्ीीकूल
र कम्युनिस्ट विश्वविद्यालयको जग थियो,
जसमा भूमिगत मजदूर कार्यकर्ताहरु अध्ययन गर्दैथिए ।
सन् १९१२-१४
को अवधिमा प्राव्धामा २८०भन्दा बढि लेनिनका लेखहरु
छापिए र यी लेखहरु मध्ये भ्लादिमिर इल्यिच, भ. प|
mेइ. भ.इ., त, प्राव्धावादी, तथ्याड्ढशास्त्री, पाठक
उपनाम लेखिएका थिए । सन् १९१२
को शरदमा चौंथो ड्यूमाको चुनाव भयो र
लेनिनको पार्टीोल्सेविकले पनि भाग लियो,
जसमा ६ जना निर्वार्चित भएका थिए ।
उता मेन्सेविकका ७ जना निर्वार्चित भएका थिए ।
प्रथम विश्वयुद्धको कडा विरोध गर्ने लेनिनलाई
झुटो सूचनाको आधारमा अष्ट्रियाली सरकारले
गिरफ्तार गर्यो । र
जारशाहीको जासुसीको आरोप लगाइयो ।
लेनिनका पाण्डुलीपिहरुलाई जासुसीकोड
भएको दस्तावेज भनियो तर व्यापक जनदवाव पछि २
हप्तामा छोडियो । सन् १९१७ फरवरीमा बोल्सेविक
पार्टीीे आह्रवानमा पेत्रोग्रादमा मजदूरहरुले
आमहडताल गरे यसमा २ लाखभन्दा बढि मजदूर
सहभागी थिए । नारा थिए – जारशाही मुदावाद,
युद्ध नास होस्, रोरी-रोटी सन् १९१७ अप्रिल ३
को राति लेनिन झण्डै १०
वर्षछि स्वीजरल्याण्डको निर्वासनबाट पेत्रोग्राद
र्फकनुभयो ।
लालझण्डा बोकेका हजारौं श्रमीकहरुलाई लेनिनले
बुलेटप्रुफ मोटरमा चढेर सम्बोधन गर्नुभयो ।
बुर्जुवा जनवादी क्रान्तिले
बुर्जुवा वर्गको हातमा सत्ता गएपछि लेनिनले
अस्थायी सरकारलाई असहयोग र
सम्पूण्ा सत्ता सोभियतहरुलाई भन्ने
नारा अघि सार्नुभयो । सन् १९१७ जुलाई ५
को राती जारशाहीका गुण्डाहरुद्वारा प्राव्धाको कार्यालयमा आक्रमण
गरे, जहाँ लेनिन हुनुहुन्थ्यो त उहाँ बच्न सफल हुनुभयो ।
अस्थायी सरकारको अध्यक्ष केरेन्स्कीले लेनिनलाई
गिरफ्तार गर्न मद्धत गर्ने व्यक्तिलाई धेरै पैसा इनाम
दिने सो घोषणा गर्यो तर लेनिन भने पेत्रोग्राद
नजिकको राजलिफ
तलाउको किनारमा रहेको छाप्रोमा फिन्ल्याण्ड
निवासी घाँसीको रूपमा भूमिगत भई काम गर्न
थाल्नुभयो । त्यहाँ उहाँले “राज्य र क्रान्ति” नामक
प्रशिद्ध पुस्तक लेख्नुभयो ।
सन् १९१७ जुलाइको अन्त्यमा पेत्रोग्रादमा अर्धभूमिगत
ढंगबाट पार्टीीे छैटौं महाधिवेशन भयो र लेनिन
अस्थायी सरकारको न्यायलयमा जान नहुने
निर्ण्र्ाासहित लेनिनलाई सम्माननिय
अध्यक्षमा चुन्यो । सन् १९१७ अक्टुवर १६
मा बसेको पार्टीे केन्द्रीय समितिको विस्तारित
बैठकलाई लेनिनले सम्बोधन गर्दै तुरुन्त सशस्त्र व्रि्रोह
शुरु गर्न आह्वान गर्नुभयो ।
सन् १९१७ अक्टुवर २५ को बिहानीपख टेलिफोन,
टेलिगाफ, रेडियो स्टेशन, नेभा नदिका पुलहरु, रेल
स्टेशनहरु र राजधानिका मुख्य-मुख्य
अड्डाहरुमा व्रि्रोही मजदूर, सिपाही र
नौ सैनिकहरुले कब्जा गरे । त्यसै दिन श्रमिक
तथा सैनिक डेपुटीहरुको पेत्रोग्राद सोभियत
क्रान्तिकारी सैनिक समितिले नागरिकहरुलाई
सम्बोधन गरिएको एक घोषणापत्र प्रकार्शित गर्यो ।
त्यसै दिन २ः३० बजे पेत्रोग्राद
सोभियतको ऐतिहासिक बैठक शुरु भयो र
त्यहाँ लेनिनले समाजवादी क्रान्तिको विजयबारे
निकै जोसिलो भाषण दिनुभयो ।
सोभियतहरुको दोस्रो महाधिवेशनले श्रमिक
तथा सैनिक डेपुटीहरुका सोभियतहरुको एक अखिल
रसियाली केन्द्रिय
कार्यकारीणी समिति छान्यो र मन्त्रिमण्डल -
कमिसार परिषद) पनि गठन गर्यो ।
जसको अध्यक्षमा लेनिन चुनिनुभयो ।
सन् १९१८ मार्च ६ को दिन
पेत्रोग्रादमा सातौं पार्टीीहाधिवेशन शुरु भयो ।
यसमा लेनिनको प्रस्ताव अनुसार पार्टर्ीीे नाम
रसियाली कम्युनिस्ट पार्टीीबोल्सेभिक)
राखियो । सन् १९१८ अगस्त ३० मा एसेर
पार्टर्ीीे सदस्य कामलानले
लेनिनमाथि गोली चलाई र लेनिन सख्त घाइते
हुनुभयो । किनभने ती गोलीहरु विषावत थिए । सन्
१९१९
को मार्चमा मास्कोमा तेस्रो अन्तर्रााट्रयको गठन
र प्रथम महाधिवेशनमा लेनिनले नेतृत्व प्रदान गर्नुभयो ।
सन् १९२४ जनवरी २३ को दिन बेलुकी ६ः३० बजे
दिमागको नसा फुटेर लेनिनको मृत्यु भयो । १९२४
जनवरी २३ मा महान् लेनिनको देह गोर्कीबाट
मस्को ल्याइयो र संघीय भवनको स्तम्भ
हलमा राखियो । ४ दिनसम्म लाखौं मजदूर र किसान
-बच्चादेखि बृद्धसम्म)हरुले आफ्ना महान्
नेता लेनिनबाट बिदा हुँदै श्रद्धाञ्जली दिए । सन्
१९२४ जनवरी २७ को दिउँसो ४ बजे
लेनिनको अन्त्यष्टिको जुलुस निस्कियो ।
लेनिनको देह कफन लालमैदान विशेष रूपले
बनाइएको समाधिमा राखियो । यसरी विश्व
र्सवहारावर्गका महान् नेताको भौतिक शरिर
सदाका लागि अन्त्य भयो तर उहाँले
सृजना गरेका विचारहरु सदाका लागि अमर बन्न पुगे ।
लेनिनवाद के हो -
ँठोस परिस्थितिको ठोस विश्लेषण नै
मार्क्सवादको आत्मा हो’ भन्नु हुने विश्व
र्सवहारा वर्गका महान् नेता एवं चिन्तक भ्लादिमिर
इल्विच लेनिन लेनिनवादका सृजनाकार हुनुहुन्छ ।
पहिलो पटक रुसमा सन् १८८३
मा मार्क्सवादी समूहको विकास भयो ।
रुसमा मार्क्सवादको पहिलो प्रचारक प्लेखानोभ
थिए । प्लेखानोभको नेतृत्वमा गठन गरिएको मजदूर
मुक्ति दल नै रुसको पहिलो स्थापित कम्युनिस्ट
पार्टीीथयो र यसलाई नै लेनिन -सन् १८७०-१९२४) ले
नयाँ ढंगले विकास गर्नुभयो ।
मार्क्सवाद विज्ञान भएकाले गतिशील सिद्धान्त
हो । तत्कालिन विश्वपरिस्थितीमा सवृहारा वगृले
मार्क्सवादलाई सृजनात्मक ढंगले लागु गर्ने
क्रममा महान् लेनिन मार्क्सवाद माथि थप विकास
गर्दै
मार्क्सवादी ज्ञानभण्डारमा महत्वपर्ूण्ा योगदान
पुर्याउनुभयो । मार्क्सवादको गुणात्मक
विकासको दोस्रो चरण लेनिनवाद हो । पूँजीवादले
साम्राज्यवादमा प्रवेश गर्नु, उत्पादन शक्ति,
र्सवहारा आन्दोलन तथा ज्ञान-विकासका विविध
क्षेत्रमा थप प्रगति हुँदै जानु, र यस
प्रकारको नयाँ उचाइमा विकसित गर्नु पर्ने
ऐतिहासिक आवश्यकताका बीचबाट
लेनिनवादको जन्म भएको हो । पुँजीवादको चरम
अवस्था साम्राज्यवाद भएको व्याख्या गर्दै लेनिनले
साम्राज्यवाद र र्सवहारा वर्गबिच भीषण संर्घष्ा हुने
कुरा उल्लेख गर्नुभयो । लेनिनले ँसाम्राज्यवादलाई
पुँजीवादको मरनासन्न अवस्था हो’ भन्ने
व्याख्या गर्नुहुँदै साम्राज्यवादी युग “साम्राज्यवाद
र विश्वर्सवहारावर्ग बचिको भीषण वर्ग
संर्घष्ाको युग हो” भनेर व्याख्या गर्नुभयो । महान्
लेनिनका उत्तराधिकारी जोसेफ स्टालिनले
लेनिनवाद भनेको ँसाम्राज्यवाद र
र्सवहारा क्रान्तिको युगको मार्क्सवाद हो’ भनेर
व्याख्या गर्नुभएको छ ।
अतः लेनिनवाद
भनेको सामान्यतया र्सवहारा क्रान्तिको सिद्धान्त
तथा कार्यनीति र
विशेषतः र्सवहारावर्गको अधिनायकतन्त्रको सिद्धान्त
र कार्यनीति हो । किन की कार्ल मार्क्सले
पुँजीवादको विकास भएर संसारभर एकैसाथ
समाजवादी क्रान्ति सम्पन्न भएर
मानवजाती वर्गविहिन तथा राज्यविहिन
साम्यवादमा पुग्ने व्याख्या गर्नुहुँदै एउटा मात्रै
देशमा अल-अलग ढंगले समाजवादी क्रान्ति हुन नसक्ने
व्याख्या गर्नुभएको थियो । तर महान् लेनिनले
मार्क्सवादमाथि थप विकास गर्दै
आजको साम्राज्यवाद र
र्सवहारा क्रान्तिको युगमा पुँजीवादी क्रान्ति सम्पन्न
समाजवादी क्रान्तिका लागि वस्तुगत
परिस्थिति र आत्मगत परिस्थिति परिपक्व
भइसकेको एउटै देशमा समाजवादी क्रान्ति सम्पन्न गर्न
सकिने व्याख्या लेनिनले गर्नुभयो र
साम्राज्यवादमा पतन भइसकेको सोभियत रुसमा सन्
१९१७ अक्टुवर २५ का दिन महान् रुसी अक्टुवर
समाजवादी क्रान्ति आफ्नै नेतृत्वमा सम्पन्न गरेर
र्सवहारावर्गको अधिनायत्व स्थापित गर्नुभयो ।
राजनीतिक क्षेत्रमा यो नै लेनिनवादको सारतत्व
थियो ।
संगठनका क्षेत्रमा लेनिनले पार्टीीनर्माण र
परिचालन पद्धतिसंगत ढंगले सञ्चालन गर्नुपर्ने
वैज्ञानिक पद्धतिको निर्माण गर्दै
जनवादी केन्द्रीयताको सिद्धान्तको प्रतिपादन
गर्नुभयो । जसलाई लेनिनवादी संगठनात्मक सिद्धान्त
भनिन्छ । यसलाई विश्वभरका सम्पूण
क्रान्तिकारी कम्युनिस्ट पार्टीीले अवलम्बन गर्दै
आएका छन् । अन्तर्रर्ााट्रय कम्युनिस्ट
आन्दोलनमा विद्यमान
अराजकतावादी तथा अवसरवादी प्रवृत्तिका विरूद्धको संर्घष्ाका क्रममा मार्क्स-
एंगेल्सले
जनवादी केन्द्रीयताको सिद्धान्तको निर्माणमा आवश्यक
पर्ूवाधार तयार पार्नु भएको थियो र पछि लेनिनले
र्सवहारावर्गको पार्टर्ीींचालनका लागि व्यवस्थित
रूपमा जनवादी केन्द्रीयताको सिद्धान्त प्रतिपादन
गर्नुभयो । जनवादी केन्द्रीयता के
हो त्यो बुझ्नका लागि र्सवप्थम
लेनिनका भनाईहरुमाथि ध्यान दिन आवश्यक हुन्छ ।
संक्षिप्तमा जनवादी केन्द्रीयतालाई निम्न अनुसार
सुत्रबद्ध गरेर बुझ्न सकिन्छ । लेनिन भन्नुहुन्छ –
“कम्युनिस्ट
पार्टर्ीीे संगठनमा जनवादी केन्द्रीयताको वास्तविक
मेल अर्थात् केन्द्रीयता र
र्सवहाराजनतन्त्रको सम्मिश्रण हुनर्ुपर्दछ ।”
वास्तवमा हामीले बुझ्नुपर्ने मुख्य कुरा के हो भने
जनवादी केन्द्रीयता र
जनवादजस्ता विपरितहरुको एकत्व हो । यहाँ जनवाद
र केन्द्रीयता परस्पर अलग-अलग होइा, एक
अर्कामा संश्लेषित भएका हुन्छन् ।
लेनिनका भनाइमा “कम्युनिस्ट पार्टी संगठनभित्र
जीवित एकता जनवादी केन्द्रीयताद्वारा हासिल
गर्नुपर्दछ ।
जनवादी केन्द्रीयताको प्रणाली अर्न्तर्गत अल्पमत
बहुमतको, व्यक्ति संगठनको, तल्ला कमिटिहरु
उपल्ला कमिटिहरुको र सिंगो पार्टीीेन्द्रीय
समितिको मातहतमा हुनर्ुपर्दछ । यस अनुसार केन्द्रीय
समिति पनि अन्ततः महाधिवेशनको मातहतमा हुन्छ ।
कम्युनिस्ट
पार्टीीे कमिटि प्रणालीको व्यवस्था जनवादी केन्द्रीयताको मान्यतामा आधारित
हुन्छ ।
जनवाद र केन्द्रीयताबीचको सम्बन्धमा कुनै
एउटा अवस्थामा जनवाद र
अर्को अवस्थामा केन्द्रीयता प्रधान हुने गर्दछ तर
समग्रतामा केन्द्रीयता नै प्रधान हुन्छ । तर हामीले
ठिक यहाँनेर के कुरा भुल्नु हुँदेन भने
केन्द्रीयता जनवादको जगमा खडा भएको हुन्छ ।
जनवादी केन्द्रीयताको वास्तविक सैद्धान्तिक सार
र मर्म यही हो । जहाँसम्म जनवादी केन्द्रीयतालाई
सहि ढंगले बुझ्ने र लागु गर्ने प्रश्न हो,
त्यो क्रान्तिकारी कम्युनिस्टहरु मात्रले सक्छन् ।
तमाम खाले अवसरवादीहरु र संशोधनवादीहरुले आफू
नेतृत्वमा रहेको बेला जनवादका विरूद्ध
नोकरशाही केन्द्रीयता र
नरहेको बेला अराजकतावादी जनवादको प्रयोग गर्दै
आएका छन् । जनवादी केन्द्रीयताको सिद्धान्तलाई
ठिकसित बुझ्ने र लागु गर्ने क्रममा क्रान्तिकारीहरुले
एकातिर तमाम प्रकारका अवसरवादी,
अराजकतावादी तथा विर्सजनवादी प्रवृत्तिका विरूद्ध
कठोर संर्घष्ा गर्नु र अर्कोतिर उच्च
जनवादका आधारमा उच्च
प्रकारको केन्द्रीयताको निर्माणमा जोड दिनु नै
मुख्य कर्तव्य हुन्छ ।
अतः लेनिनवादी संगठनात्मक सिद्धान्त् अन्तरगत
जनवादी केन्द्रीयताको सिद्धान्तलाई
वैज्ञानिकिकरण गर्ने,
साम्राज्यवादको युगमा युद्धको अपरिहार्यता र
हिंसापूण् क्रान्तिको अनिवार्यतालाई व्यवस्थित
रूपमा सैद्धान्तिकिकरण गर्ने
काममा लेनिनको उल्लेखनिय भूमिका रहेको छ ।
महान् लेनिनले मार्क्सवादी-
लेनिनवादी विश्वदृष्टिकोणलाई
क्रान्तिको कार्यदिशासँग गाँस्ने, वर्गदुश्मन
तथा संशोधनवादका विरूद्ध वर्गसंर्घष्ा र दुइलाइन
संर्घष्ाका समस्याहरुको समाधान गर्दै वैज्ञानिक
समाजवादको स्थानिा तथा निर्माण गर्ने
काममा अद्धितीय भूमिका रहेको छ ।
आजको सर्न्दर्भमा लेनिनवादको सान्दर्भिकताः
लेनिनले तत्कालिन
अवस्थामा व्याख्या गर्नुभएको साम्राज्यवाद र
र्सवहारा क्रान्तिको युग अहिले पनि जारी छ ।
अहिले विज्ञान र प्रविधि र ज्ञान-
विज्ञानका क्षेत्रमा केही थप प्रगति हुनु स्वभाविक
भएतापनि साम्राज्यवाद र विश्व र्सवहारावर्ग
बीचको भीषण वर्गसंर्घष्ा युग यथावत छ ।
अतः आजको युग साम्राज्यवाद र
र्सवहारावर्गको भीषण वर्गसंर्घष्ाको युग हो जुन
लेनिनले व्याख्या गर्नुभएको थियो र आफ्नै
नेतृत्वमा रुसमा लागु समेत गर्नु भएको थियो ।
आजको विश्व
साम्राज्यवादी भूमण्डलीकरणको युगमा साम्राज्यवाद
र र्सवहारावर्ग बिचको भीषण वर्गसंर्घष्ा अझ
पेचिलो बन्दै गइरहेको छ । विश्व र्सवहारा वर्ग
मुक्ति चाहन्छ । उत्पीडित राष्ट्रहरु
स्वाधीनता चाहन्छन् । यस परिस्थितिमा विश्व
र्सवहारा क्रान्तिका निम्ति लेनिनवादको सान्दर्भिकता र
आवश्यकता अरु बढेर गएको छ । यस कारणले
पनि विश्वर्सवहारा वर्गको मुक्तिको निम्ति अहिले
पनि लेनिन अचुक र अमेघ अस्त्र बन्न पुगेको छ ।
माथि जुन
लेनिनवादका सर्न्दर्भमा लेनिनवादी संगठनात्मक
सिद्धान्तका क्षेत्रमा जुन चर्चा गरीएको छ,
ती लेनिनका महान् विचार र योगदानहरुलाई
आजको विश्व र्सवहारावर्गले रक्षा मात्र गर्ने नभएर
प्रयोग गर्न समेत गर्न अनिवार्य भएको छ ।
लेनिनवादलाई आत्मसाथ नगरिकन
विश्वर्सवहारावर्गको मुक्ति सम्भव छैन ।
साम्राज्यवादले ध्वस्त पार्ने एउटा वैज्ञानिक
हतियारको रूपमा र्सवहारावर्गले लेनिनवादलाई
आत्मसाथ गर्नुको विकल्प छैन ।
नेपाली र्सवहारा क्रान्त्ि विश्वर्सवहारा क्रान्तिको एक
अभिनन अंग हो । नेकपा-
माओवादी नेपाली र्सवहारावर्गको सबैभन्दा उच्च
स्तरको संगठित अग्रदस्ता भएको नाताले महान्
नेपाली क्रान्तिको ऐतिहासिक कार्यभार
पुरा गर्ने दायित्व पनि यही पार्टीीे काँधमा छ ।
किनभने वर्तमान
अवस्थामा नेपाली क्रान्तिको निर्ण्ाायक
नेतृत्वदायी शक्ति पनि नेकपा-माओवादी नै हो ।
त्यसो भएर
आजको नेपालको नयाँ जनवादी क्रान्तिलाई सम्पन्न
गर्नका निम्ति नेकपा-माओवादीले
जनयुद्धको जगमा जनव्रि्रोह
कार्यदिशा कार्यान्वयनको लागि अगाडि सरिरहेको छ
। यो आम अर्थात् सशस्त्र
शहरीया जनव्रि्रोहको कार्यदिशा हो । लेनिनले
सुरुमा विकास गर्नुभएको र प्रयोग समेत गर्नुभएको आम
जनव्रि्रोहको कार्यदिशा पनि नेपाली क्रान्तिका लागि त्यति नै
शिक्षाप्रदा छ ।
आज मार्क्सवाद-लेनिनवाद र माओवादको समेत
साइनबोर्ड झुञ्डाएर प्रतिक्रान्तिका मतियार
बनिरहेका सबैखाले संशोधनवादी, एवं
नवसंशोधनवादीहरुले मालेमावादका समग्र सिद्धान्त र
योजनाका विरूद्ध भीषण आक्रमण गरिरहेका छन् र
विश्वर्सवहारा क्रान्तिलाई समेत तहस-नहस पार्ने
ग्राण्ड डिजाइनका साथ अगाडि बढिरहेका छन् । यस
परिस्थितिमा तिनीहरुलाई ध्वस्त
पार्नका निम्ति लेनिनवाद एउटा अचुक र अमेघ
हतियार हो भन्ने कुरा विश्वर्सवहारावर्गले
कदापी भुलनु हुँदैन ।

Wednesday, July 23, 2014

प्रेसविज्ञप्ति

२०७१ असार १८ गतेदेखि श्रावण ५ गतेसम्म कमरेड
किरणको अध्यक्षतामा नेकपा–माओवादीको केन्द्रीय
समिति र केन्द्रीय सल्लाहकार समितिसहितको पूर्ण
बैठक सम्पन्न भयो । बैठकमा लिइएका आवश्यक महत्वपूर्ण
निर्णयहरुबारे प्रेस विज्ञप्तिमार्फत् सार्वजनिक
रुपमा जानकारी गराइएको छ ।
१. बैठकको प्रारम्भमा समग्र क्रान्ति, महान् जनयुद्ध र
जनआन्दोलनहरुको प्रक्रियामा सहादत प्राप्त
गर्नुभएका महान् अमर सहिदहरुप्रति एक मिनेट मौन धारण
गरी भावपूर्ण श्रद्धाञ्जलि अर्पण गरियो ।
२. केन्द्रीय समितिको बैठकमा अध्यक्ष क.
किरणद्वारा “मालेमाको आलोकमा सङ्घर्षको कार्यदिशालाई
समृद्ध बनाऔं ! पार्टीलाई एकताबद्ध तुल्याउँदै
क्रान्तिको दिशामा दृढतापूर्वक अघि बढौं !!”
शीर्षकमा राजनीतिक प्रस्ताव प्रस्तुत भयो । यस
क्रममा सचिव क.
विप्लवद्वारा “यथास्थितिमा क्रमभङ्गता,
इतिहासको अपरिहार्य आवश्यकता” शीर्षक
रहेको अर्को राजनीतिक प्रस्ताव प्रस्तुत भयो ।
३. उक्त दुवै राजनीतिक प्रस्तावहरुमाथि आवश्यक छलफल
गरियो र तिनलाई पूर्ण बैठकमा प्रस्तुत
गरी निष्कर्षमा पुग्नमा लागि आवश्यक प्रस्ताव तयार
पारियो ।
४. यसै प्रक्रियामा केन्द्रीय समितिको पूर्ण बैठक
सञ्चालन गरियो ।
५. केन्द्रीय समितिको पूर्ण बैठकमा उक्त दुवै दस्तावेजहरु
र अन्य आवश्यक प्रस्तावहरु प्रस्तुत गरिए । उक्त सबै
प्रस्तावहरुबारे निम्नानुसार निष्कर्षमा पुग्ने काम
भएको छ ः
(क) सङ्घर्षको कार्यदिशाबारे प्रस्तुत दुवै राजनीतिक
प्रस्तावहरुलाई तत्काल थाती राख्ने र सो विषयलाई
एक वर्षभित्र महाधिवेशन सम्पन्न गरी समाधान गर्ने
निर्णय लिइयो ।
(ख) अध्यक्ष क.किरणद्वारा प्रस्तुत राजनीतिक
प्रस्तावका बाँकी विषयलाई आवश्यक संशोधन
तथा परिमार्जनसहित संक्षिप्त राजनीतिक प्रतिवेदन
पारित गरियो ।
(ग) पार्टीलाई अझै एकताबद्ध तथा अनुशासित
तुल्याउने, अन्तःसङ्घर्षलाई स्वस्थ तथा मैत्रीपूर्ण
रुपमा सञ्चालन गर्ने र
जनवादी केन्द्रीयताको स्थापित
मान्यताप्रति प्रतिबद्ध रहने निर्णय लिइएको छ ।
६. उक्त संक्षिप्त राजनीतिक प्रतिवेदनमा मूलतः निम्न
विषयलाई समावेश गरिएको छ ः
आज विश्वमा आर्थिक, राजनीतिक, सामाजिक,
सामरिक र सांस्कृतिक
क्षेत्रमा साम्राज्यवादी भूमण्डलीकरणको प्रक्रिया तीव्र
रुपमा बढ्दै गएको छ र यस
प्रक्रियामा अमेरिकी साम्राज्यवादकै वर्चस्व कायम
रहिआएको छ । परन्तु, यति भएर पनि अहिले दुई
तथा बहुध्रुवीय शिविरका बीचको अन्तर्विरोधसमेत
तीव्र बन्दै जान थालेको छ । आज
विश्वमा अमेरिकी साम्राज्यवादको विरोध र
राष्ट्रिय मुक्ति आन्दोलनका साथै
समाजवादको क्षेत्रमा वैचारिक पक्षमा विभिन्न
गतिविधिहरु विकसित हुँदै आएका छन् र विभिन्न
प्रकारका प्रतिरोध आन्दोलन तथा विभिन्न
देशमा सशस्त्र सङ्घर्ष पनि विकसित हुँदै गएका छन् ।
दक्षिण एसियाली क्षेत्रमा भारतीय
विस्तारवादी उत्पीडन बढ्दै गएको छ र
भाजपाजस्तो साम्प्रदायिकताव
ादी शक्ति सरकारमा आएको छ । यसबाट एकातिर
त्यसको नेपालमा थप नकारात्मक प्रभाव पर्ने र
अर्कोतिर यस
क्षेत्रमा अमेरिकी साम्राज्यवादको प्रभाव अझै फैलने
प्रबल सम्भावना देखिन्छ ।
आज नेपाल
विस्तारवादी तथा साम्राज्यवादी नवऔपनिवेशिक
उत्पीडन र निजीकरण तथा उदारीकरणको भयावह
दलदलमा भासिन पुगेको छ । राष्ट्रियता, जनतन्त्र र
जनजीविकाका समस्या झनै विकराल बन्दैगएका छन् ।
कथित दोस्रो संविधानसभामार्फत्
जनताको संविधान बन्ने कुनै आशा तथा अपेक्षा गर्न
सकिंदैन र देशमा प्रतिक्रान्ति अत्यन्तै प्रबल बन्दैगएको छ

नेपालमा नयाँ जनवादी क्रान्ति सम्पन्न गर्ने
उद्देश्यमा आधारित रही तात्कालिक राजनीतिक
कार्यनीतिका रुपमा नयाँ राष्ट्रिय राजनीतिक
सहमतिको निर्माण, संविधानसभाको विघटन,
सर्वपक्षीय राजनीतिक सभाको गठन, राष्ट्रिय संयुक्त
सरकारको गठन, जनसंविधानको निर्माण, राष्ट्रियता,
जनतन्त्र
तथा जनजीविकाका जल्दाबल्दा समस्याको समाधानजस्ता विषयलाई
तात्कालिक राजनीतिक
कार्यनीतिका रुपमा लिइएको छ ।
संयुक्त मोर्चा तथा कार्यगत एकताको क्षेत्रमा संयुक्त
जनसमितिको निर्माण तथा परिचालन गर्ने, तेत्तीस
दलीय मोर्चामा क्रियाशील रहने, पाँच दलीय
कार्यगत एकतालाई व्यवस्थित तथा सक्रिय तुल्याउने,
संघीयतापक्षधर शक्तिहरुसित मोर्चा बनाउन प्रयत्न
गर्ने, देशभक्त वा राष्ट्रवादी शक्तिहरुसित
पनि सहकार्यका लागि पहल गर्ने कुरा उल्लेख
गरिएका छन् ।
७. महासचिव क. बादलद्वारा सङ्गठन र सङ्घर्षसम्बन्धी
तात्कालीन सङ्क्रमणकालीन योजना प्रस्तुत गरियो र
आवश्यक संशोधन तथा परिमार्जनसहितको
योजना पारित भयो । जसमा सिसिएम लगायत सबै
आवश्यक कमरेडहरुको कार्यविभाजन, बैठक तथा प्रशिक्षण
आदिका साथै वर्गसङ्घर्ष, राष्ट्रिय
स्वाधीनताका लागि सङ्घर्ष र जनप्रतिरोध
सङ्घर्षलाई व्यवस्थित रुपमा सञ्चालन गर्ने, ग्रामीण
क्षेत्रमा जनसेवा, विकास निर्माणका काम गर्ने
तथा त्यसका लागि जनपरिचालन गर्ने, जनताको संघीय
गणतन्त्रमा आधारित जनसंविधानको अन्तर्वस्तुसम्ब
न्धी पार्टी नीति सार्वजनिक गर्ने, सर्वपक्षीय
राजनीतिक सभालगायतका विषयलाई सशक्त
रुपमा उठाउने आदि विषय सम्मिलित रहेका छन् ।
८. समसामयिक विषयहरुमा निम्नलिखित प्रस्ताव
पारित गरिएको छ ः
१. हालै इजरायली विस्तारवादद्वार
ा प्यालेस्टाइनको सार्वभौमिकतामाथि निर्लज्ज
हस्तक्षेप तथा बर्बर सैनिक आक्रमण
गरी प्यालेस्टाइनी जनताको नरसंहार
गरेकोमा त्यसको जोडदार विरोध तथा भत्र्सना गर्ने ।
२. भारतीय विस्तारवादद्वार
ा नेपालको जलस्रोतमाथि एकाधिकारवादी हैकम
कायम गर्नका लागि गरिएका विविध काम
तथा गतिविधिहरुको कडा विरोध तथा भत्र्सना गर्ने

३. देशमा चरम रुपमा बढ्दै गएको महङ्गी, भ्रष्टाचार,
तस्करीको दृढ विरोध गर्दै
तिनको नियन्त्रणको लागि सरकारसित जोडदार
माग गर्ने ।
४. कृषिजन्य खाद्य पदार्थमा हुँदै
आएका विषादि प्रयोगको नियन्त्रण गर्न र
किसानहरुका लागि कृषि मल, बिउ, विजनको समयमै
सर्वसुलभ रुपमा उपलब्ध गराउन जोडदार माग गर्ने ।
मिति ः– २०७१ साउन ७ गते
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
क. रामबहादुर थापा ‘बादल’ क. मोहन वैद्य ‘किरण’
महासचिव अध्यक्ष

‘नेपाल–भारत उर्जा सम्झौता’ राष्ट्रघाति : पाँच पार्टी

काठमाडौं। एमाओवादी सहितका पाँच
पार्टीको कार्यगत एकता समितिको बैठकले
प्रस्तावित ‘नेपाल–भारत उर्जा सम्झौता’
नेपाका सार्वभौमिकतामाथिको हस्तक्षेप र
राष्ट्रघाती भएको निर्णय गर्दै
त्यसको विरोधमा संघर्षका कार्यक्रममा गर्ने निर्णग
गरेको छ ।समितिका हालका अध्यक्ष
मणि थापाको अध्यक्षतामा मंगलरबार
बुद्धनगरमा बसेको बैठकले उक्त निर्णाय गरेको हो ।
निर्णयको एक नंं बुँदामा भनिएको छ, ‘प्रस्तावित
नेपाल–भारत
उर्जा सम्झौता नेपालको सार्वभौमसत्ता माथिको गम्भिर
हस्तक्षप हो । उर्जा, जल लगाएत अन्य राष्ट्रिय
हितहरुमा एकाधिकार कायम गर्ने उद्देश्यबाट प्रस्ताव
निर्देशित रहेको बैठकले ठहर गरेको छ ।’
बैठकमा उपस्थित नेकपा–माओवादी सचिव देव गुरुङले
भने,
‘यो उर्जा सम्झौताको नाममा आएको प्रस्तावले
नेपालको सार्वभौमिकतामाथि हस्तक्षेप गरेको छ ।
माथिल्लो कर्णाली लगायतका विवादित
परियोजनाहरुलाई सरकारले
एकलौटी रुपमा भारतलाई हस्तन्तरण गर्न लागेकाले
हामी संघर्षमा जानु पर्ने बेला आएको छ ।’
बैठकले नेपाल–भारत
उर्जा सम्झौता सम्बन्धमा काठमाण्डौमा वृहत्तर
अन्तक्रिया कार्यक्रम गर्ने निर्णय गरेको छ ।
निर्णयहरु :
कार्यगत एकता समिती’ को बैठक अध्यक्ष
मणि थापाको अध्यक्षतामा ५ दलका शिर्ष
नेता लगाएत अन्य जिम्वेवार
नेताहरुको उपस्थितीमा नेकपा–
माओवादीको कार्यालय बुद्धनगरमा सम्पन्न भयो ।
बैठकले निम्न निर्णयहरु गरेको छ ।
बैठकका निर्णयहरु
१. प्रस्तावित “नेपाल–भारत उर्जा सम्झौता”
नेपालको सार्वभौमसत्ता माथिको गम्भिर हस्तक्षप
हो । उर्जा, जल लगाएत अन्य राष्ट्रिय
हितहरुमा एकाधिकार कायम गर्ने उद्देश्यबाट प्रस्ताव
निर्देशित रहेको बैठकले ठहर गरेको छ । कुनै
पनि सन्धि सम्झौता गर्दा राष्ट्रिय सहमति कायम
गरियोस भन्ने बैठकले माग गर्दंछ र सत्य–तथ्य
सार्वजनिक गर्न सरकारसंग माग गर्दछ ।
२. सर्वपक्षिय राजनीतिक
सभाको सम्बन्धमा कार्यगत एकता समितीले
सरकारसंग वार्ता गर्ने निर्णय गरियो ।
३. नेपाल–भारत
उर्जा सम्झौता सम्बन्धमा काठमाण्डौमा वृहत्तर
अन्तक्रिया कार्यक्रम गर्ने निर्णय गरियो ।
४. उपत्यका बाहिर पनि ‘कार्यगत एकता समिती’
का समितीहरु गठन गर्दै अन्र्तक्रिया र गोष्ठिहरु गर्न
निर्देशन दिने निर्णय गरियो ।

Monday, July 21, 2014

बिर्सिएका छैनन् सहकर्मीहरु सेनलाई

देशभित्रै भएर पनि निर्वासितजस्तै छु म
घरभित्रै भएर पनि बन्दीजस्तै छु म
खबरहरु पनि प्रतिबन्धित छन् यसघडी
मौलिक हकहरुजस्तै आज निलम्बित छु म
खडेरीले खाएको छ गाउँबस्तीका हरियालीहरु
यो उजाड बस्तीलाई गुलजार प्रदेश कसरी भनूँ म ?
संकटकालको भयावह
परिवेशमा लेखिएको यही कविता नै अन्तिम बन्न
सक्छ भन्ने सायद कवि कृष्ण सेन ‘इच्छुक’ लाई
पनि अनुमान थिएन होला ।
तर, त्यस्तै भइदियो– देशमा संकटकालको ६
महिना बित्दानबित्दै तत्कालीन राज्यले
सेनको कलमलाई ‘आतंककारी’ देख्यो र गिरप्तार
गरी हिरासतभित्रै कुटी कुटी हत्या ग¥यो ।
भारतको देहरादुनमा जन्मिए पनि कर्मथलो दाङ
बनाउनुभएका कवि सेनको हत्याले स्तब्ध
दङाली साहित्य र पत्रकारिता क्षेत्र अहिले
पनि उहाँको अभाव महसुस गरिरहेको छ ।
सेनको हत्या भएको ११औं वर्ष
बितिरहँदा यहाँका साहित्यकार एवम् पत्रकारहरु
इच्छुकको व्यक्तित्व, आदर्श, सपना र बलिदान
गाथा गाइरहेका छन् ।
इच्छुकसँग झण्डै दुई दशक नै सँगसँगै
बिताउनुभएका प्रगतिशील लेखक सङ्घ
नेपालका अध्यक्ष एवम् कवि अमर गिरी अहिले
पनि इच्छुकलाई सम्झिनेबित्तिकै मन उद्देलित हुने
बताउनुहुन्छ ।
‘उहाँ मेरो निकै मिल्ने साथी हुनुहुन्थ्यो,
कवि गिरी भन्नुहुन्छ– ‘उहाँको हत्याको खबर
मेरा लागि एउटा बिजुलीको झट्का थियो ।
त्यतिखेर म दाङमै थिएँ, सेनलाई हिरासतमै
मारिएको खबर सुन्दाको त्यो क्षण मैले शब्दमा व्यक्त
गर्न सक्दिनँ ।’
सेन पछिल्लोपटक गिरप्तार भएको सुन्दा आफूले
सामान्यरुपमा लिएको र केही समय
कारागारमा राखेर छोडिहाल्ला भन्ने
सोचेको गिरी बताउनुहुन्छ ।
‘धेरै पटक जेल बसिसकेको, वैधानिक हिसाबले
पत्रकारिता र साहित्यमा कलम चलाइरहेको चर्चित
मान्छेलाई राज्यले त्यति सजिलै मारिहाल्ला भन्ने
मैले सोचेकै थिइनँ, भावुक हुँदै गिरीले भन्नुभयो–
‘मेरो अनुमान गलत भयो, राज्यले उहाँलाई मा¥यो ।’
वैचारिक हिसाबले सेन र आफूबीच थुप्रै विमति भए
पनि इच्छुकजस्तो शालीन, सरल र आफ्नो विचार
अनि आस्थाप्रति निष्ठावान् व्यक्तित्व पाउन निकै
मुश्किल हुने गिरीको भनाई छ । गिरीका अनुसार
पञ्चायत
विरोधी आन्दोलनमा जुटेका युवा विद्यार्थी,
लेखकहरुको जमघट हुने थलो नै त्यतिबेला कारागार
बनेको थियो ।
शान्तिसुरक्षाअन्तर्गत ६ वर्षे
काराबासमा परेका इच्छुकलाई धेरै साहित्यकारहरुले
पहिलोपटक कारागारमै भेटेको गिरी बताउनुहुन्छ ।
‘उहाँ कारागारमै हुनुहुन्थ्यो, पछि म
पनि विद्यार्थी आन्दोलनका क्रममा पक्राऊ परें र
त्यही बेला इच्छुकसँग मेरो भेट भएको हो ।’
उसो त पञ्चायतकालमा इच्छुकसँगै तीन वर्ष जेल जीवन
बिताउनुभएका साहित्यकार एवम् पत्रकार शरद
देवकोटा ती क्षण अहिले
पनि दिमागमा फनफनी घुमिरहने बताउनुहुन्छ ।
‘इच्छुकजस्तो इमान्दार, मेहनती, सरल र निष्ठावान्
व्यक्ति विरलै पाइन्छन्, जेलमा सँगै बस्दाका अनुभव
सुनाउँदै देवकोटाले भन्नुभयो– ‘तिनै इच्छुकसँग मैले तीन
वर्षसम्म एउटै कोठा र एउटै ओछ्यानमा सँगै बिताउने
अवसर पाएँ ।’
कारागारमा रहेका इच्छुकले अरु कैदी बन्दीहरुलाई समेत
पञ्चायती शासनका विरुद्धमा कन्भिन्स
गर्नेदेखि साहित्यिक रचनामा निकै क्रियाशील र
सक्रिय रहने गरेको देवकोटाले बताउनुभयो ।
विद्यार्थीकालदेखि नै सेनसँग नजिक
रहनुभएका साहित्यकार रामप्रसाद जैशी इच्छुक
कारागारमा रहँदा कयौंपटक भेटघाट गर्न बताउनुहुन्छ ।
‘सायद उहाँलाई भेट्न कारागारमा धेरै जानेमध्ये म
पनि थिएँ, जैशीले भन्नुभयो– ‘म कदका हिसाबले
सानो थिएँ, साथीहरु भित्रको खबर बुझ्न र
बाहिरको सन्देश पु¥याउनसमेत मलाई नै पठाउँथे ।’
सेनले निष्ठा, आदर्श र त्यागका हिसाबले सबैलाई
उछिनेर अग्रपंक्तिमा रहेको भन्दै जैशीले बाँचेकाहरुले
उहाँको आदर्श, सपना र मूल्यको अनुशरण गर्नुपर्ने
बताउनुहुन्छ ।
साहित्यसँगै पत्रकारिता क्षेत्रमा पनि शीर्ष
स्थानमै रहनुभएका पत्रकार सेन जनपक्षीय
पत्रकारिताका आदर्श नै हुनुहुन्छ ।
‘सेनको आदर्श, इमान्दारिता र प्रष्टता नै
साँचो अर्थमा जनपक्षीय पत्रकारिताको नमूना हो,
क्रान्तिकारी पत्रकार संघका केन्द्रीय संयोजक एवम्
सेनका सहकर्मी गोविन्द आचार्य भन्नुहुन्छ–
‘सेनको आदर्श, इमान्दारिता र बलिदानले नै
हामीलाई सही बाटोमा हिड्न मद्दत गरिरहेको छ ।’
संकटकालको घोषणा हुनु तीन घण्टाअघिमात्र सेनसँग
अन्तिमपटक भेट भएको आचार्य बताउनुहुन्छ ।
‘हामी संकटकालको पूर्वसन्ध्यामा जनादेश
साप्ताहिक र जनदिशा दैनिक कसरी निकाल्ने
भन्नेबारे दुई घण्टाजति छलफल गरेका थियौं, आचार्यले
भन्नुभयो– ‘उहाँसँग छुटेको तीन घण्टाभित्रै
हामी पत्रिकाकै कार्यालयबाट गिरप्तारीमा प
¥यौं, देशमा संकटकाल लाग्यो ।
सेन दाइले पत्रिका प्रकाशन गरिरहेको खबरले
हामी खुसी थियौं तर संकटकालको ६ महिना नबित्दै
उहाँलाई पनि गिरप्तार गरी हत्या नै ग¥यो ।’
इच्छुकको हत्याले आफू निकै मर्माहत भएको र निकै सरल,
इमान्दार अनि दृढ विचारका धनी असल गुरु
गुमाउँदा कहिल्यै निको नहुने बताउनुभयो ।
२०१३ कार्तिक ३ गते
भारतको देहरादुनमा जन्मिनुभएका कवि तथा पत्रकार
सेन शोकाञ्जली (२०४८ शोककाव्य), इतिहासको यस
घडीमा (कवितासङ्ग्रह– २०५६) र बन्दी र
चन्द्रागिरि (२०५८ कवितासङ्ग्रह) प्रकाशित छन् ।
सेनको हत्यापछि इच्छुक सांस्कृतिक प्रतिष्ठानले
उहाँका प्रकाशित तथा अप्रकाशित रचनाहरु संकलन
गरेर इच्छुक रचनावली भाग १, २ र ३ प्रकाशित गरेको छ
भने अखिल नेपाल जनसाँस्कृतिक महासंघले कृष्ण सेन
इच्छुक स्मृति ग्रन्थ प्रकाशित गरेको छ ।
साहित्यका अतिरिक्त सेनले जनदिशा दैनिक, जनादेश
साप्ताहिक, कलम साहित्यिक त्रैमासिक,
योजनालगायतका थुप्रै पत्रपत्रिकाको सम्पादन
गर्नुभएको थियो ।
दाङ कारागारमा ६ वर्ष, भद्र बन्दीगृहमा १ वर्ष
अनि सिराहा र राजविराज कारागारमा २ वर्ष
गरी ९ वर्ष जेल जीवन बिताउनुभएका सेनलाई २०५९ जेठ
६ गते गिरप्तार गरी महेन्द्र पुलिस क्लवमा चरम
यातना दिएर जेठ १३ गते हत्या गरिएको थियो ।
उहाँकी श्रीमती तक्मा केसी र
छोरी समीक्षा केसी हुनुहुन्छ ।

Sunday, July 20, 2014

साम्यवाद

साम्यवाद एउटा सामाजिक-आर्थिक संरचना एवं
राजनैतिक विचारधारा हो।
साम्यवादी व्यवस्थामा समतावादी, वर्गविहीन
समाजको स्थापना गरिन्छ। यस व्यवस्थामा सबै
उत्पादनका साधन एवं सम्पत्तिमा सम्पूर्ण
समाजको स्वामित्व हुन्छ। साम्यवाद,
समाजवादको एउटा शाखा मानिन्छ।
साम्यवादमा कुनै
पनि सम्पतिमा कसैको पनि ब्यक्तिगत स्वामित्व
हुन्न तर उसले आफ्नो आवस्यकता अनुसार भोगचलन
गर्न भने पाउछ।

इतिहास
प्रथम विश्वयुद्ध

समाजवादी आंदोलनको लागि एउटा महत्वपूर्ण
घटना थियो। एकापटि युद्धको शुरुवात सँगै
समाजवादी आन्दोलन र यसका अन्तर्राष्ट्रीय
संगठन प्राय: छिन्न-भिन्न भए भनें
अर्को पटि रूसमा रुसी क्रान्ति क्रांति (अक्टूबर-
नंवबर १९१७मा भयो अनि संसारमा प्रथम सफल
समाजवादी राज्यको स्थापना भयो जसले
गर्दा संसारको समाजवादी आंदोलनमा गहिरो अ
सर परयो। प्रथम
विश्वयुद्धभन्दा पहिला समाजवादी पार्टीहरूको
यो मत थियो कि पूंजीवादी व्यवस्था नैं
युद्धको निम्ति उत्तरदायी हुन्छ र विश्वयुद्ध शुरु
भएको खण्डमा प्रत्येक
समाजवादी पार्टीद्वारा आफ्नो पूँजीवादी सरक
ारको युद्धनैतिको विरोध गरिनुपर्छ र
गृहयुद्धद्वारा समाजवादको स्थापनाको लागि प्
रयत्नशील रहनुपर्छ| तर जब युद्ध शुरु भयो, रूस र
इटलीका समाजवादी पार्टीलाई छोडेर अरु सबै
पार्टीहरूको बहुमतले आ-
आफ्नो सरकारहरूको नीतिलाई समर्थन गरे।
समाजवादीहरूको एउटा नगण्य अल्पमतले मात्र
युद्धको विरोध गरे| पछि गएर यिनीहरूमध्ये कतिपय
लेनिन र उनको साम्यवादी अन्तर्राष्ट्रीय
संगठनका समर्थक बने। परंतु विभिन्न
देशहरूका समाजवादी आंदोलनहरूको परस्पर
विरोधी युद्धनैतिको कारण
उनीहरूको एकता समाप्त भयो|
बोल्शेविक पार्टी रूसका समाजवादी पार्टीहरू
मध्येको एउटा पार्टी थियो| १९१७को विशेष
परिस्थितिमा यसलाई सफलता प्राप्त भयो।
रूसी समाजवादको पृष्ठभूमि अन्य यूरोपीय
समाजवादको स्थितिभन्दा भिन्न थियो।
रूसी साम्राज्य
यूरोपको अग्रणी देशहरूभन्दा उद्योग
धन्धामा पछाडिएको थियो, यसकारण
त्यहाँ मजदूर वर्ग बहुसंख्यक र अधिक प्रभावशाली हुन
सकेनन् | त्यहाँ लोकतन्त्रात्मक शासन र व्यक्तिगत
स्वाधीनताको पनि अभाव थियो।
रूसी बुद्धिजीवी र मध्यमवर्ग यसको लागि इच्छुक
थिए तर जारशाही दमननैतिको कारण यो प्राप्त
गर्न संवैधानिक मार्ग अवरुद्धप्राय थियो| यिनै
परिस्थितिहरूद्वारा प्रभावित त्यहाँका प्रथम
समाजवादी रूसको ग्रामीण कम्यून (समुदाय)लाई
आफ्ना विचारहरूको आधार मान्थे
तथा क्रांतिकारी मार्गद्वारा जारशाहीको न
ाश नैं लोकतन्त्रवादको सफलताको लागि प्रथम
सीढि मानेका थिए| ती विचारकहरूमा हर्जेन
(Herzen), लावरोव (Lavrov),
चर्नीशेव्सकी (Chernishevrzky) र बाकुनिन
(Bakunin) मुख्य थिए। यिनीहरूबाट प्रभावित भएर
अनेक बुद्धिजीवी क्रांति तर्फ अग्रसर भए| यस
प्रकार नरोदनिक (Narodnik) जन
आंदोलनको सूत्रपात भयो र
नारोदन्या वोल्या (Narodnya Volya, जनेच्छा )
संगठन बनियो। सन् १९०१मा यसको नाम
सामाजिक क्रांतिकारी (Social Revolutionary
Party) राखियो | सन् १९१७को बोल्शेविक
क्रांतिको समयसम्म
यो रूसको सबैभन्दा ठूलो समाजवादी पार्टी थि
यो| परंतु यसको प्रभावक्षेत्र अधिकांशत: ग्रामीण
जनता थिए। यसको वाम पक्षले बोल्शेविक
क्रांतिको समर्थन गरयो।
अर्को समाजवादी विचारधारा,
जसमा बोल्शेविक दल पनि सम्मिलित थियो,
रूसी सामाजिक लोकतन्त्रावादी मजदूरदल
(Russian Social Democratic Labour Party, R.
S. D. L. P.)को नामले प्रसिद्ध छ। यसको प्रभाव
मुख्यत: शहरका मजदूर वर्गमा थियो।
रूसमा उद्योगहरू कम्ति थिए तर ती उद्योगहरू ठूला-
ठूला भएको कारण अधिक संख्यामा मजदूरहरू
राखिन्थ्यो| यी मजदूरहरूमा राजनैतिक चेतना र
संगठन दह्रो थियो|
लोकतन्त्रको अभावमा मजदूरहरूलाई संघर्ष गर्न
कठिन थियो, यसले गर्दा मजदूर वर्ग
क्रांतिकारी प्रभावमा परे र
जर्मनीको जस्तो परिस्थितिहरूको कारण
त्यहाँका अधिकांश मजदूर
नेता पनि मार्क्सवादी तथा जर्मनीका सामाजि
क लोकतन्त्रवादी दलहरूबाट प्रभावित भए| सन्
१८९० तिर एक्सलरोड (Axelrod) र प्लेखानोव
(Plekhanov)ले पीटर्सवर्ग (लेनिनग्राड)मा प्रथम
मजदूर समूह स्थापित गरे जो पछि गएर
१८९८मा रूसी सामाजिक लोकतन्त्रवादी मजदूर
पार्टीका आधार बने।
रूसी सामाजिक लोकतन्त्रवादी मजदूर
पार्टीका नेताहरू कट्टर मार्क्सवादी थिए, अत:
उनिहरूले पुनरावृत्तिवादलाई अस्वीकार गरे
अनि मार्क्सवादलाई विकसित गरेर
रूसी परिस्थितिमा लागू गराए। मजदूरहरूको रहन
सहनको स्तरमा उन्नति भएको थियो, यस सत्यलाई
नमान्नु कठिन थियो, परंतु प्लेखानोवले
नयाँ मसिनहरूको प्रयोग र
ज्यालामा वृद्धि नहुनुको कारण
पूँजीवादी शोषणको दर बढेको कुरा सिद्ध
गरिदिए| बुखारिन (Bukharim)को तर्क
थियो साम्राज्यवादी देश
उपनिवेशको शोषणद्वारा आफ्ना श्रमजीवी वर्गल
ाई सन्तुष्ट राख्छन् | ट्राटस्की आदिले भने
कि पूँजीवादीको संकट सर्वव्यापी भएकोछ र
यस्तो स्थितिमा यो संभव छ कि क्रांति पश्चिम
यूरोपको अग्रणी देशहरूमा नभएर अपेक्षाकृत
पछाडिएका देशहरू
जहाँ सम्राज्यवादी व्यवस्था सबभन्दा कमजोर
भएको ठाउँमा हुनुपर्छ| केही विचारकहरूले सर्वप्रथम
समाजवादी क्रांतिको स्थान रूस हुनुपर्छ भने|
ट्राटस्की र लेनिनको मत
थियो समाजवादी क्रांति तब सफल हुनसक्छ जब
यो धेरै देशहरूमा एक साथ फैलिन्छ,
स्थायी क्रांति बिना केवल एक
देशमा समाजवादको स्थापना कठिन छ। पछि गएर
लेनिन र स्टालिनले यस सिद्धांतलाई संशोधन
गरी एकदेशीय समाजवादको आधारमा सोभियत
सत्ताको निर्माण गरे। निकोलाई लेनिनले
उपर्युक्त विचारहरूको समन्वय गरेर बोल्शेविक
दलको संगठन र अक्टूबर (नवंबर) क्रांतिको नेतृत्व गरे।

माओवादीको दुइ लाइन संर्घष तत्कालका लागि समाधान

काठमाडौँ । नेकपा-माओवादीभित्र देखापरेको दुइ
लाइन संर्घष तत्कालका लागि समाधान भएको छ ।
अध्यक्ष मोहन वैद्य ‘किरण’ र सचिव नेत्रविक्रम चन्द
‘विप्लव’ले ल्याएका फरक दस्तावेजलाई
आगामी महाधिवशेनसम्म यथावत् राखेर ‘तत्कालीन
कार्ययोजना’ मा दुवै पक्षबीच सहमति भएको छ ।
हालै बसेको पार्टर्ीीे पोलिटव्यूरो बैठकमा अध्यक्ष
मोहन वैद्य किरण र सचिव नेत्रविक्रम चन्द ‘विप्लब’ले
भिन्नाभिन्नै दस्तावेज प्रस्तुत गरेका थिए । तत्काल
जनयुद्धको तयारीमा जाने कि नजाने भन्नेमा फरक
दस्तावेज आएपछि शर्ीष्ातहमा गम्भीर छलफल
भएको थियो । त्यस
पछि ललिलपुरको कुपण्डोलमा आयोजित केन्द्रिय
समितिको पर्ूण्ा बैठकमा पार्टरीध्यक्ष किरणले
तत्कालीन कार्ययोजना बनाएर अघि बढ्न
पार्टी सहमति भएको बताएका थिए ।
बैठकमा अध्यक्षले राजनीतिक प्रतिवेदन पेस गर्नुभयो ।
अध्यक्ष र सचिवका फरक
दस्तावेजमा महाधिवेशनका बेलामा मात्रै छलफल गर्न
सहमति भएको बताइयो, बैठकपछि एक केन्द्रिय सदस्यले
भने- ‘आगामी एक वर्षभत्र विशेष महाधिवेशन गर्न र दुवै
दस्तावेजमाथि त्यहीबेला छलफल गर्ने सहमित
भएको बैठकमा जानकारी गराइएको छ ।’
माओवादीभित्रको दुबै गुटमा भएको सहमतिले
तत्कालीन कार्ययोजनामा सहमति गरेको छ । उक्त
कार्ययोजनामा र्सवपक्षीय सम्मेलनबाट संविधान
बनाउन जोड गर्ने कार्यनीतिलाई
निरन्तरता दिइएको स्रोतले बतायो । यही असार
महिनाभित्र विस्तारित
बैठकको तयारी गरेको माओवादीले
सदस्यता नवीकरणको काम नसकिएको भन्दै
विस्तारिक बैठक पछि सारेको छ । यसैक्रममा सचिव
नेत्रविक्रम चन्द ‘विप्लव’ले फरक मतको प्रतिवेदन तयार
पारेपछि विस्तारित बैठकको साटो एक वर्षभत्र
विशेष महाधिवेशन गर्ने र फरक दस्तावेजबारे त्यतिबेलै
बहस गर्ने निर्ण्र्ागरेको हो । अध्यक्ष र सचिवका दुबै
दस्तावेजहरु केन्द्रिय सदस्यहरुलाई वितरण गरिए
पनि त्यसमाथि छलफल नहुने स्रोतले बतायो ।
केन्द्रिय समितिको पर्ूण्ाबैठक आज बिहान १० बजे
पुनः बोलाइएको छ ।

भारतसँग विद्युत सम्झौता तयारीबारे माओवादीको गम्भीर ध्यानाकर्षण

काठमाडौं । नेकपा-माओवादीले
जलस्रोतमा भारतको एकाधिकार हुने
गरी सम्झौता गर्ने तयारीबारे
सरकारको धारणा माग गरेको छ ।माओवादी अध्यक्ष
मोहन बैद्य किरणले आइतबार
विज्ञप्ति जारी गरी जलस्रोत
विकाससम्बन्धी सम्झौता र
माथिल्लो कर्णाली लगायतका परियोजनाहरुको सन्दर्भमा निर्यातमुखी पिडिए-
सम्झौता गर्ने
तयारी भएको खबरप्रति पार्टीको गम्भीर
ध्यानाकर्षण भएको जनाएका छन् । असमान
सन्धि सम्झौताहरु खारेज गर्न पहल
गर्नुकासाटो निर्यातमुखी पिडिए-सम्झौता गर्ने
तयारी भइरहेको र बाँकी बचेखुचेको सम्पूर्ण जलस्रोत
भारत र भारतीय कम्पनीहरुलाई सुम्पनुपर्ने
गरी सम्झौताको मस्यौदा तयार हुँदै
गरेको समाचारबाट सम्पूर्ण देशभक्त नेपाली जनतालाई
स्तब्ध बनाएको किरणले बताएका छन् ।
विज्ञप्तिको पूर्ण विवरण यस प्रकार छ -”हालै
केही अखबारहरुमा आएको समाचार अनुसार
नेपालको जलस्रोतमाथि भारतको एकाधिपत्य
कायम हुने गरी जलस्रोत विकाससम्बन्धी नेपाल र
भारत बीचमा सम्झौताको तयारी भइरहेको र
माथिल्लो कर्णाली लगायतका परियोजनाहरुको सन्दर्भमा निर्यातमुखी पिडिए-
सम्झौता गर्ने
तयारी गरिरहेका खबरहरुप्रति हाम्रो पार्टीको गम्भीर
ध्यानाकर्षण भएको छ ।
जलस्रोतको क्षेत्रमा विगतमा गरिएका कोशी,
गण्डक, महाकाली, माथिल्लो कर्णाली, अरुण तेस्रो,
उच्च कोशी बाँध,
माथिल्लो मस्र्याङ्दी लगायतका असमान
सन्धि सम्झौताहरु खारेज
गरी सम्झौता गर्नुपर्दाको अवस्थामा पनि नेपालको राष्ट्रिय
हितअनुरुप समानताको आधारमा गरिनुपर्दछ भनेर
आवाज उठिरहेको सन्दर्भमा आज ती असमान
सन्धि सम्झौताहरु खारेज गर्ने दिशातर्फ कुनै पहल नहुनु
र उल्टो त्यसप्रकारको निर्यातमुखी पिडिए-
सम्झौता गर्ने तयारी भइरहेको र
बाँकी बचेखुचेको सम्पूर्ण जलस्रोत भारत र भारतीय
कम्पनीहरुलाई सुम्पनुपर्ने
गरी सम्झौताको मस्यौदा तयार हुँदै
गरेको समाचारबाट सम्पूर्ण देशभक्त नेपाली जनतालाई
स्तब्ध बनाएको छ ।
अतः त्यसबारेको वास्तविक यथार्थता के हो रु
सरकारबाट अविलम्ब सार्वजनिक गरियोस् र
कुनैपनि मूल्य मान्यतामा त्यसप्रकारको पिडिए
लगायतका असमान सन्धी सम्झौताहरु नगरियोस्
भनी नेपाल सरकारसँग हाम्रो पार्टी जोडदार माग
गर्दछ । यसका साथै
यसप्रकारका गतिविधिको विरोधमा उत्रनका लागि तयार
रहन पनि सम्पूर्ण देशभक्त नेपाली जनतासँग आह्वान
गर्दछौं । ”

Friday, July 18, 2014

माओवादी नयाँ कार्यदिशा

काठमाडौँ । नेकपा-माओवादी देशको वर्तमान संकट
निकासको लागि नयाँ कार्यदिशासहित अघि बढ्ने
तयारी गरिरहेको छ ।
यही नयाँ कार्यदिशा निर्माणको निम्ति नेकपा-
माओवादीको अहिले केन्द्रिय समितिका बैठक
जारी रहेको छ । पार्टीीठन
हुँदा जनयुद्धको जगमा जनव्रि्रोहको कार्यदिशा लिएको माओवादी अझै
त्योभन्दा परिस्कृत कार्यदिशाका साथ अघि बढ्ने
तयारी गरिरहेको बताइएको छ ।
माओवादीको जारी केन्द्रिय
समितिको बैठकमा पार्टीध्यक्ष मोहन वैद्य
किरणद्वारा जनयुद्धको जगमा जनव्रि्रोह भन्ने
उही पुरानै कार्यदिशाको दस्तावेज पेस गरिएको छ
भने पार्टीीचिव नेत्रविक्रम चन्दले अध्यक्ष
किरणको भन्दा पृथक एकीकृत
क्रान्तिको सिद्धान्तको कार्यदिशा प्रस्तुत
गरेको बताइएको छ । बैठकमा अध्यक्ष किरण र सचिव
आ-आफ्नो दस्तावेजलाई प्रस्तुत गरेपछि केन्द्रिय
समितिका सदस्यहरुलाई अध्ययनको रुपमा उपलब्ध
गर्राई बहस गराउन थालिएको छ । यो दुइ
दस्तावेजमा केन्द्रिय सदस्यहरुले
आफ्नो धारणा राखिसकेपछि निष्कर्षहित
पार्टीे वैकल्पिक केन्द्रिय सदस्यसहितको पूण
बैठकमा सो विषय प्रस्तुत गर्ने
तयारी गरिएको बुझिएको छ ।
पार्टीीध्यक्ष किरणको जनयुद्धको जगमा जनव्रि्रोह
र पार्टीीचिव विप्लवको एकीकृत
क्रान्तिको सिद्धान्तको कार्यदिशाका विषयमा यही असार
२५ बाट पूण् केन्द्रिय समितिको बैठकमा बहस चलाइने र
त्यसबाट निस्किएको निचोडसहित राष्ट्रिय
सम्मेलनमा पेस सो कार्यदिशा पेस गर्ने उक्त
पार्टीी तयारी गरेको स्रोत बताउँछ ।
यही असारको दोस्रो साता बोलाउने
भनिएको पार्टीे राष्ट्रिय सम्मेलनको नीतिसमेत
अहिलेसम्म पार्टीी तोक्न सकेको छैन । अब दुवै
दस्तावेजको निष्कर्षहित पार्टी राष्ट्रिय सम्मेलन
ठोस गर्नेछ ।
त्यसपछि माओवादी पार्टीीाफ्नो ठोस
योजनाका साथ निर्णायक आन्दोलनमा जाने, उक्त
पार्टी एक केन्द्रीय सदस्यले बताए ।

क्रान्ति कहिल्यै रोकिदैन – रत्न तामाङ्ग

१० बर्ष जनयुध्द्ध र अबको बाटो समकालीन विश्व
परिवेशमा एक एक गर्दै सबै
जनवादी तथा समाजवादी सत्ताहरु
ढलीसकेको अवस्था र अव
समाजवादी सत्ता स ंसारमा संभव छैन भन्ने
साम्राज्यवादी हो-हल्लाकै विच
हिमालको काखमा रहेको एउटा सानो देश
नेपालमा र्सवर् हारा वर्गीय सत्ता संभव छ
नयाँ संसार संभव छ भन्ने उद्घोष गर्दै महान जनयुुध्द्ध सुरु
भयो । साम्राज्यवाद र
विस्तारवादका लागी यो ज्वार भाटा र आतंकवाद
थियो भने विश्व
र्सवहारावर्गको लागी अँध्यारो रातमा देखिएको एउटा उज्यालो ज्योतिपुञ्ज
थियो । महान जनयुध्द्ध सुरु भएपछि आन्तरिक रु
पमा सामन्तवाद र वाहृय रु
पमा साम्राज्यवादीहरुको लुटको स्वार्गमा भुँइचालो गयो ।
सवैखाले स ंसाधनवाद र अवसरवाद विरुद्ध वै चारीक
र्सर्घषको उच्चतम रुप थियो जनयुध्द्ध ।
“सत्ता बन्दुकको नालबाट जन्मन्छ
“”बन्दुकको उत्पिडनबाट मुक्त हुन बन्दुक उठाउनर्ैपर्छ”भन्ने
माओको भनाईलाई दृढतापूवक आत्मसाथ गर्दै सुरु
भएको थियो जनयुध्द्ध । एमालेको संसोधनवाद र
मोहनव्रि्रमको विबर्जनवादको विरुद्ध निकै
लामो वैचारीक संर्घष्ापछि जनयुध्द्ध सुरु
भएको जनयुध्द्धले क्रमश गति लिदै गयो । पश्चिम
नेपालको एउटा गाँउलाई आधार बनाएर सुरु
गरिएको जनयुध्द्ध क्रमश देशव्यापी बन्यो । गाँउबाट
शहर र्घेने माओको सिध्द्धान्तमा आधारीत
नेपाली जनयुध्द्धले दश
बषको अवधीमा देशको ८०%भन्दा वढी भू- भाग
आफ्नो कब्जामा लिन सफल भयो ।
“क्रान्ति मुख-मुख,प्रत्ररन्ति घाटीँ- घाटीँ” भनेझैँ
महान जनयुध्द्ध सत्ता सन्तुलन र प्रत्याक्रमणको अन्तिम
चरणमा प्रवेश गर्दा नगर्दै पार्टीीत्र २ लाइन संघष
त्रिबन्यो । कमरेड कीरण, गौरव
अगायतका पार्टी उच्च तहका कमरेडहरुको रहस्यमय
गिरफ्तार हुनु,बावुराम भट्टरार्इ मार्फ
दक्षिणपन्थी संसोधनवाद
त्यही मोकामा पाटीमा छवी हुदै जानु र चुनवाङ
बैठकले लोकतान्त्रिक गणतन्त्रको कार्यनीति पारित
गर्नु एक अर्कासीत अन्तरसम्बधिन्त थिए । किरण,
गौरव लगायत धेरै कमरेडहरु भारतिय
जेलमा रहेका वेला सुनियोजित रुपमा चुनवाङ बैठक
आयोजना गरियो । जनयुद्धको निरन्तरता देखाउन
ढाडमा टेकेर टाउकोमा हान्ने
भनिएपनि सारमा चुनवाङ बैठकको निर्णय मार्फत
पार्टीले प्रश्ट रुपमा दक्षिण तिरको यात्रा तय
गरेको थियो
ठिक त्यहि बेला संसदवादी सात दललाई ज्ञानेन्द्रले
सडकमा पुर्याइदियो पार्टीी ससक्त
फौजी कारवाहीहरु अगाडी बढाउन सकेन । चुनवाङ
बैठकको भ्यान्डेड अनुसार नै संसदवादी दलहरुसँग १२ हुदैँ
दिमली सम्झौता भयो त्यसपछि आन्तरिक
रुपमा लगभग जनयुध्द्धको फौज किारवाहीहरु स्थगित
हुनपुगे । संसदवादी दलहरुसँगको हिमचिम र उठबस
बाक्लिदै गयो । एकातिर राजतन्त्रप्रति जन-
विश्वास गुमेको अवस्था थियो भने अर्काेतिर
स ंसदवादीहरु प्रति पनि जनताको रत्तिभर विश्वास
थिएन। यस्तो अवस्थामा जनयुध्द्धरत ने.क.पा-
माओवादी)को आस्वानमा गाँउ-गाँउबाट
सदरमुकामतिर जनताहरु उर्लन्ा थाले ।
एकपछि अर्काे जन-आन्दोलनले गति लिदै
गयो यसैको राप र तापले राजतन्त्रले घुडा टेक्न वाध्य
भयो र देश लोकतान्त्रिक गणतन्त्रसम्म आइपुग्यो।
चुनवाङ बैठकको निर्ण्राो एउटा बुँदामा भनिएको छ
“संसदवादी दलहरु यहि पुँजीवाद लोकतान्त्रीक
गणतन्त्रलार्इ सुदिढ गर्न खोजछन् हामी त्यसलाई टेकेर
जन- गणतन्त्रमा जानुपर्छ । तर त्यस पछिका घटनाक्रम
ठिक उल्टो हुन पुग्यो ।
जनसेना अनुगमनका लागी साम्राज्यवादी एजेन्डा राष्ट्रस ंघिय
मिसन अनमिनलाई भित्रर्याउनु, जनमुक्ती सेनालार्इ
क्यानटोनमेन्ट माग्दै गर्नु,मनोबल गिराउदै अनन्त
जनसेना विघटन गर्नु चुनवाङ बै ठक कै परिणाम थियो ।
जन- आन्दोलन सफल भएपछि अन्तरिम
विद्यायीकामा समेत
माओवादी पार्टीीहभागी भयो । लगतै
भएको स ंविधान सभा निवार्
चनमा सवभन्दा ठूलो पार्टीी पमा माओवादीको उदय
भयो ।
माओवादी पार्टीीहिलो दलको रुपमा संविधान
सभामा प्रतिनिधित्व
गरिरहेको अवस्थामा पार्टीीत्र दुइलाइन सषर्ंघ त्रि्र
बन्यो । ठिक
त्यहिबेला नारायणकाजी श्रेष्ठको अवसरवादी-
एकता केन्द्र मसाल) सँग पार्टर्ीीकता भयो ।
अघिल्लो दिनको डि.सि.
भोलीपल्टको सि.सि.बनेर मान्छेहरु पार्टी भित्रिए
। यतिमात्र हैन गौर हत्याकाण्डको अपर ाधिहरुलाई
अविरजात्रा गरी पार्टीी भित्रयाएछि पार्टीीग ंठन
थप भद्रगोल बन्न पुग्यो । गरीपार्टीीाष्ट्रिय
भेलापछि पार्टीीत्र दुइ लाइन संर्घष्ाले त्रि्र रुप
लियो । प्र चण्डको अनेक धम्की र प्र
लोभनमा इमानदार कार्यकतार् हरु विचलित नभइकन
संर्घष्ा गरिर हे । जनव्रि्रोहको कार्यदिशा छोडेर
प्रचण्डले लोकतान्त्रिक गणतान्त्रको कायर्
दिशा समातेपछि दुइलाइन संर्घष्ा समानान्तर
कमिटि गठन गर्दै नयाँ ढँगले अघि बढ्या । जनताले
माआबादी पार्टर्ीीति ठूलो आशा गरेका थिए ।
चुलिएको जनअपेक्षालार्इ
पार्टीीरकारमा गएपछि संवोधन गर्न सकेन । उल्टै
कटुवाल प्रकरणबाट लजास्पद रुपमा पार्टीीरकारवाट
छुट्नुप र्यो ।पुरानो सत्ताको कुर्चीमा बसेर
पार्टीी चाहेअनुसार काम गर्न सक्ने
अवस्था पनि थिएन । यसै प्रकरणबाट
माओवादी पार्टीीति जनविश्वास गुम्नेक्रम सुरु
भयो । पछि बाबुराम
भट्टर्राईको नेतृत्वमा पार्टीेरी सर कारमा गयो ।
बाबुराम नेत ृत्वको सरकारले जनउपक्षेता पुरा गर्नु
सट्टा भारतिय विस्तार वादलाई
रिझाउनका लागी जनघात र
राष्ट्रघातका नयाँ कृतिमान कायम गरे । संविधान
विघटन भएको अवस्था र प्रचण्ड बाबुराम रुपान्तरण हुने
संभावना नरहेपछि बौद्धको र ाष्ट्रिय भेला मार्फ
क्र ान्तिको झण्डालाई झुक्न नदिने
प्रतिवदताका साथ ने.केपा- माओवादीको गठन
भयो क.किरणको नेतृत्वमा । “पार्टीीवभाजनको औ
चित्य” प्रचण्ड-बाबुराम
नवसंसोधनवादी गुठसंघको निर्ण्ाायक सम्बन्ध विच्छेद
गरी नयाँ पार्टीन्नुको अर्थ
अधुरो रहेको क्रान्तिलाई निरन्तरतामा लै जानु
हो । हामीले जनआशा र उत्साहका साथ पार्टीीठन
गरेका थियौ, त्यसको विपरित पहिल्ला घटनाक्रमले
थप अन्योलता पैदा गरेको छ । सबैकुराहरु अमरुत हुन
थालेका छन्। हाम्रा पार्टरीीवभाजनको करिव २
बषर् वितिसक्दा पनि कृयात्मक आन्दोलनबाहेक बर्ग-
संघषर् अघि बढाउन सकेन, उल्टै कहिले
संविधानसभा निर्वाचन त कहिले प्रचण्ड-
बाबुरामको नवप्रकृयावादी गुटसँग
एकताको विषयमा अल्मलियौँ । अझै पनि त्यो क्रम
जारी छ । वास्तवमा हामीले कुनै पद नपाएर अमुक
नेतालाई गृहमन्त्रालय परराष्ट्रमन्त्रालय जस्ता आकर्ष
मन्त्रालय नपाएको झोकमा पार्टीीवभाजन
गरेका थिएनौँ । रगतले
लेखिएको इतिहासमाथि प्रचण्ड-बाबुरामले खेलवाड
सुरु गरिसकेपछि अब उनिहरुबाट
क्रान्तिका बाँकी कार्यभार पुरा गर्न सकिदैन् भन्ने
निष्कर्षसहित अधुरो क्रान्ति पुरा गर्ने
प्रतिवधताका साथ नेकपा- माओवादी गठन
भएको हो । – जनयुध्द्धको जगमा जनव्रि्ोह)
कार्यदिशा लिएको नेकपा- माओवादीले
जनयुध्द्धको जग भनोकै प्रस्ट पान सकिएन ।
एकथरी नेताहरु जनयुध्द्धको जग भनेको अनुभव हो, त्यसै
को आधारमा जनव्रि्राह गर्न सकिन्छ भन्ने
जस्ता मनोगत कुर ागदैँ हिड्न थाले ।
अर्काथरी जनयुध्द्धको जग भनेको नियमित
जनसेना,आधार इलाका वा समग्र जनसत्ता नै
जनयुध्द्धको जग हो भनेर व्याख्या गर्न थाले ।
वास्तवमा हामीले बुझेको र सत्य कुरा जनयुध्द्धको जग
समग्र जनसत्ता नै हो । यसलाई भिन्न ढंगले
पुनःनिमार्ण्र्ाार्ने
दिशामा इमान्दारीताका साथ अधि बढनैपर्छ ।
जनयुध्द्धको निरन्तरता नै नयाँ पार्टर्ी बन्नुको उदेश्य
थियो । नेपाल जस्तो अर्धसामन्ती र नवऔपनिवेसिक
मुलुकमा गरिने क्रान्तिको मोडल
भनेको दिर्घकालीन जनयुध्द्ध हो । नेपाली समाज
पुजीँवादी चरणमा प्रवेश
नगरेको अवस्थामा सहरीजनव्रि्रोह मार्फ
क्रान्ति सम्पन्न गर्ने जुन कायर्
दिशा पार्टीी लियो वास्तवमा त्यो नै गलत
थियो । त्यसैको परिणाम भाग्दै छौँ आज हामी ।
कम्युनिष्ट आन्दोलन रक्षात्मक
अवस्थामा पुगेको वेला शहरी व्रि्राह मार्फ
कसरी क्रान्ति सम्पन्न गर्न सकिन्छ – वर्तमान
अवस्थामा हामीसगँ कुनै पनि जनयुध्द्धको जग
बाकीँ छैन् दश बर्षो अवधिमा दशौँ हजार
सहिदहरुको वलिदान, हजारौँ घाइते
तथा वेपत्ता योद्धाहरुको योगदानबाट प्र ाप्त सबै
उपलब्धिहरु गुमाइसकेका छौँ ।
यस्तो अवस्थामा जनव्रि्र ोहमार्फ क्रान्ति सम्पन्न
गर्न सकिन्छ भनेर आफ्नो वगर् माथि वेइमानी गर्न
मिल्दैन । ढाँट छल र संध्या भाषा होइन प्रष्ट
रुपमा अगाडि बढ्नुपर्छ । पार्टीे आगामी राष्ट्रिय
सम्मेलन नजिकीदै गर्दा कार्यदिशाको वहश त्रि्र बन्दै
गएको छ । पार्टी अध्यक्ष
किरणले”जनयुध्द्धको जगमा जनव्रि्रोह”को पुरानै
कार्य दिशा प्रस्ताव गरेपछि भखरै सम्पन्न
पोलिटव्यूरो र केन्द्रिय समीति बैठकमा सचिव
क.विप्लपको तर्फाट फरक प्रस्ताव पेश गरिएको छ ।
वर्तमान कार्यदिशाबाट अगाडि बढ्न नसकिने र
कायर् दिशा परिवर्तन गर्नै पर्ने
अवस्था आएपछि महाधिवेशनले तय
गरीएको कार्यदिशा र ाष्ट्रिय सम्मेलनले परिवर्तन
गर्न सक्दैन भनेर दुइ वटै दस्तावेज
तत्कालका लागी स्थकित गरिको छ ।एकबर्षभत्र
विषेश महाधिवेशन गर्ने र
तत्कालका लागी संर्घष्ाको कार्यक्रम तय
गरी अगाडी बढने सहमति भएको छ ।
वास्तवमा अवको सघर्ंष्ाको स्वरुप भनेको ग्रामिण
वगर् सघर्ंष्ा नै हो । जनयुध्द्धको कुनैपनि जग
बाँकी नरहेको अवस्थामा जनव्रि्रोह संभव छैन भन्ने
कुरा सामान्य कार्यकतार् ले पनि बुझिसकेको छ ।
शहरीक्षेत्रमा राष्ट्रियता र
जनजीविकाको मुद्धा तथा ग्र ामिण क्षेत्रमा वर्ग
संर्घष्ालाई नयाँ ढंगले उठान गनु सट्टा”राष्ट्रिय
सहमति”नामको उराठलाग्दो नारा अलाप्नुको अव
अर्थ छैन् ।शान्ति प्रक्रियापछि पार्टर्ीीनताबाट
कट्दै गएको र पूण्रुपमा शहर केन्द्रित भएको छ ।केन्द्रिय
नेतृत्व काठमाण्डौँमा कैद भएको छ भने जिल्ला र
राज्य समिति नेतृत्व क्षेत्रिय सदरमुकाम र भेगिय
शहरहरुमा सिमित भएको अवस्था छ ।
यस्तो अवस्थामा पार्टीी न जनव्रि्रोह गन सक्छ न त
जनयुध्द्ध नै । अव यथास्थितीमा क्रम भंग गर्न आवस्यक
छ । क. माओ आठौँ भोलुममा भन्नुहुन्छ – “तिमीसँग
तिनवटा बाटाहरु छन् १.अगाडि बढ्ने २.पछाडि र्फकने
र ३.त्यही बस्ने । पछाडी फर्कीएयौँ भने
तिमी सिद्धीन्छौँ, त्यही बस्यौ भने
पनि सिद्धीन्छौँ त्यसकारण अगाडि बढ”।अहिले
हाम्रो अवस्था पनि त्यही हो । अव
क्रान्तिको दिशामा अगाडि बढनै पर्छ विषेश
महाधिवेशन अगि प्रस्तावित २ वटै दस्तावेज तलसम्म
बहसमा ल्याउनरुपर्छ । फरक दस्तावेजलाई केन्द्रिय
समीतिमा कैद गर्ने हर्कत हुन सक्छ । बहसलाई निषेध गर्ने
कार्य कहि कतैवाट नहोस् । माओले फरक मत राख्नेहरु
लाई कहिल्यै निषेध गर्नुभएन समाजवादी सत्ता विरुद्ध
षडयन्त्र गर्नेहरु विरुद्ध भने हुनुहुन्थ्यो । नव-
संसोधनवादीहरुसगँ अर्न्तसर्घष् देवी निर्णायक सम्वन्ध
विच्छेद सम्म मुख्य भूमिका खेल्ने नेता कार्यकर्ताहरु नै
क्रान्तिप्र ति सबभन्दा बढी चिन्तित छन् । नव-
जनयुध्द्ध संभव छैन भनेर कतिपय भन्न थालेका छन् ।
यदि सुरु गरिएपनि उस्साहसवादमा फसिन्छ ।
हामी सिध्द्धिन्छौँ भन्न थालेका छन् ।
उनिहरुको तर्क छ”प्रतिकृयावादीहरु विज्ञान र
सुचना प्रविधि प्र योगको सवालमा धेरै
अगाडि बढिसकेको र अव पचास
साठ्ठी बर्षक्रान्ति सम्भव छैन । त्यसो त
सुचना प्रविधि र हतियार प्र
योगको सवालमा नेपाल भन्दा भारत धेरै अगाडी छ ।
भारतमा जनयुध्द्धरत मा.क.पा.-माओवादी)ले
भारतिय प्रतिकृयावादी सत्तालार्इ हायलकायल
पारिरहेको अवस्था छ । भारतमा दमन
पनि जारी प्रतिरोध
पनि त्यही स्केलमा अगाडी बढीरहेको छ ब्यालक
कोब्रा, ग्रीनहन्ट-हेलिकप्टरबाट हरि यो रङ र्छकने र
हरियो रङ लाग्ने जति सबै
माओवादी हो मार)जस्ता नरसंहार
गर्दा पनि त्यहाँका जनयुध्द्ध एकपछि अर्काे गर्दै
नयाँ उचाइमा पुगिरहेको छ । सुचना प्र विधिलाई
हामीले पनि प्र योग गरेर अगाडि बढन सकिन्छ ।
हिजो नारायणकाजी जस्तै
आजपनि कोही वर्गसंर्घष्ाको मोर्चाबाट भाग्न
सक्छन्। थाक्न सक्छन् तर क्रान्ति रोकीदैन ्
रोकिएको छैन्पनी । सेना निमार्ण्र्ाे प्रश्न
“सेना नभएको जनतासँग आफ्नो भन्नु केही हुदैन” क.
माओको यो भनाइ हिजो जति सान्दर्भिक
थियो आज झन् अरु बढेर गएको छ । आधुनिक हतियारले
सु-सजित प्रतिक्रियावादी सत्ताका विरुद्ध लडन र
विजय प्राप्त गर्न र्सवर् हारा वर्गले
पनि त्यही स्केलको तयारीमा जुटनर्ुपर्छ ।
हिजो जनयुध्द्ध सुरु गर्दा न हामीसँग अनुभव थियो न
त पार्टि संगठन नै देशव्यापी थियो । आज हामीसँग
दशबषर् को समृद्ध अनुभव छ । बुद्धिजिवीहरु
हाम्रा साथमा छन ् । बलिदानी भाव भएका नेता/
कार्यकर्ताहरुको ठूलो पंक्ति हामीसँग छन् । बस्तुगत
अवस्था परिपक्व भएको अवस्थामा आत्मागत
अवस्थालाई मजबदँ पारेर नयाँ ढंगले स ंर्घष्ा उठान गर्न
सकिन्छ । विषेश गरी युवा, विद्यार्थी र मजदुर
संगठनलाई फौ जीकृत गर्दै उच्च प्रकारको प्र विधिक
तालिम संचालन गर्ने र शहरी क्षेत्रमा राष्ट्रियता,
जनतन्त्रको मुद्धा उठाएर संयुक्त संर्घष् आगाडी बढाउने
हो भने केही समयभित्रै वर्गसंघषर् ले नयाँ मोड लिनेछ ।
पछिल्लो समय पार्टीी ंगठनभित्र
अनुशासनको अभाव खड्कीएको छ । सांस्कृतीक र
आर्थिक विचलनहरु यत्रतत्र देखिन थालेका छन् ।
पार्टीी्रान्तिकारी बन्नको लागि र्सवहारा वर्गिय
जिवनशैली र अनुशासन हुनै पर्छ । माओले सांस्कृतिक
क्रान्ति र त्यसपछिको प्रान्तिय कमिटिका कमरेडहरु
सँगको छलफलमा “दुश्मनको गोलीले
नसिद्धिएका कमरेडहरु
सखरमा मिस्सिएको गुलियो विषद्धारा सिद्धिदैछन्,
हाम्रा कमरेडहरु एउटी केटीको प्रस्ताव त के एक
खिल्ली चुरोट मै व्रि्रीदैछन्”भनेर व्यक्त
गर्नुभएको चिन्ता आज
हाम्रो सर्न्दर्भमा पनि ठ्याक्कै मेल खादै छ ।
त्यसको एउटा कारण पार्टीीत्र स्कूलीङको अभाव
पनि हो । अराजक र अनुशासनहिनहरुको भिड थुपारेर
पार्टीीरान्तिकारी बन्दैन् । गोपनियता,अनुशासन
र र्सवहारा वर्गिय जिवनशैली हामीमा हुनैपर्छ र
यसको कायर् न्वयन नेतृत्वतहबाटै सुरु गरिनुपर्छ ।
पार्टीींगठनलाई सुदृढ, एकतावद्ध र अनुशासीत बनाउदै
क्रमश फौजीकृत गरेर अगाडी बर्ढनपर्छ । अव
अतितमा नै रमाइरहने रु मानीपनको काम छैन र वतर्
मानको रसरङ्ग, रंगीचंगी दुनियाँ नै सबथोक ठानेर
बस्नुको पनि अर्थ छइन्। शहरकेन्द्रित पार्टीींगठनलाई
गाँउ- गाँउमा केन्द्रित गर्ने र वै धानिक संयुक्त मोचार्
मार्फ शहरीक्षेत्रमा पनि राष्ट्रियता र
जनजिविकाको मुद्धा घनिभुत पारेर आन्दोलन
अगाडि बढाउने हो भने गुमेको चिजहरु पुनः प्राप्त गन
सक्छौँ । बस्तुवादी कार्यदिशा निमार्ण्र्ारेर
कार्यदिशा अनुसारको पार्टीींगठन निमारण गर्दै
अन्तराष्ट्रिय भाइचारा पार्टीीसँगको सम्बन्धलार्इ
थप सुदृढ गरेर अघि बढनु आजको आवश्यकता हो ।

Thursday, July 10, 2014

लडनैपर्छ इतिहास फेर्नलाई नेपाल आमा हासेको हेर्नलाई.....!!!


मवोवादिलाई दराजमा सिमित नगरौ कमरेड खेम थपलिया

एमाओवादीमा आएको विभाजनले नेपालको कम्युनिस्ट
आन्दोलनले ठुलो सेटब्याक खाएको छ । यसको मुख्य
कारण प्रचण्ड-बाबुरामले
दक्षिणपन्थी नवसंशोधनवादको चौपल नचाउनु हो ।
त्यसपछिका आन्दोलनहरू
मौसमी प्रतिक्रियाका रूपमा परिणत भएका छन् ।
लोकमानसिंह
कार्कीको नियुक्तिको विरोधमा भएको आन्दोलन
पनि प्रतिक्रियामै सीमित रहे |
यसबीचमा यस्ता असङ्ख्य आन्दोलनहरू भए, जुन
मौसमी आन्दोलनको तहभन्दा माथि उठ्न सकेन । कथित
दोस्रो संविधानसभाको अधिवेसनको पहिलो दिनको विरोध
पनि त्यो स्तरभन्दा माथि उठेन । अहिले
पनि आन्दोलनका स्वरहरू प्रेसविज्ञप्तिभ
न्दा माथि नउठेको सबैका सामु जगजाहेरै छ ।
नेपालमा विभिन्न प्रकारका आन्दोलन हुँदै आएका छन् ।
यसको प्रभावकारिता पनि आ-आफ्नै
सापेक्षतामा आधारित रहँदै आएका छन् ।
यी सबैको सङ्केन्द्रीकरण १० वर्षको जनयुद्ध थियो ।
नेपालको वर्गसङ्घर्षको यो सर्वाेच्च रूप हो ।
पटक पटक आन्दोलन गर्नु, उपलब्धि प्राप्त गर्नु,
ती उपलब्धिहरू संस्थागत गर्न नसक्नु
नेपाली राजनीतिको अभिशाप रहँदै आएको छ । १०
वर्षको जनुद्धपछि, २०६२/०६३ पछिको आन्दोलनहरू
प्रतिक्रियामा सीमित रहे ।
त्यसको अलिकति गुणात्मक उचाइ नेकपा-
माओवादीको नेतृत्व र ३३ दलीय
राजनीति मोर्चाको सहभागितामा भएको कथित
संविधानसभा निर्वाचनको विरुद्ध गरिएको आन्दोलन
हो । यो आन्दोलन मौसमी आन्दोलनबाट
अलिकति माथि उठेको थियो,
यद्यपि त्यसपछिका गतिविधिहरू फेरि मौसमी हुन
थालेका छन्, विरोधका लागि विरोध जस्ता मात्र
देखिन थालेका छन् ।
जाडो मौसममा न्याना लुगा लगाउनु,
गर्मी मौसममा पातला कपडा लगाउनुजस्तै विभिन्न
सन्दर्भमा मौसमअनुरूपको प्रतिक्रिया स्वरूप अहिले
आन्दोलन अघि बढेको प्रतीत हुन्छ । मौसमी आन्दोलनले
तत्काल घिटीघिटी अस्तित्व त धान्ला तर यसले महान्
उद्देश्य पूरा गर्दैन ।
चैत्र २४ को सन्दर्भ
अलिकति चैत २४ को सन्दर्भ उल्लेख गरौँ । चैत २४ ले
नेपालको इतिहासमा छुट्टै पहिचान बनाएको छ ।
यो नेपालको इतिहासमा प्रतिरोधको पर्याय
पनि हो । ०४६ सालको जनआन्दोलनले
पञ्चायती व्यवस्थाको अन्त्य गर्यो तरपछि तिनै
पञ्चहरू शासक बने । २०६२/०६३
को जनआन्दोलनपछि गणतन्त्रको स्थापना भयो तर
सरकारको नेतृत्व भने जनताद्वारा पराजित र पुरानै
संसदीय व्यवस्थाकै हिमायतीहरूले गरे ।
दोस्रो संविधानसभाको निर्वाचनबाट
आएका भनिएका भन्नेहरू पनि तिनै पुरानै
अनुहारका मानिसहरू शासक बनेका छन् । महापञ्च
सूर्यबहादुर थापाले गराएको ‘सपथग्रहण’ र कमल
थापाको ‘राजतन्त्रको लास’ को गन्धले
अहिलेको संविधानसभा डुङ्डुङ्ती गनाएको छ ।
यसको कारण आन्दोलनलाई
मौसमी वा प्रतिक्रियात्मक बनाउनु, त्यसलाई
‘बागर्ेेनिङ चिप्स’ को रूपमा परिणत हुनु हो ।
यो आन्दोलनकारीको नेतृत्वमा आएको भयानक
विचलनको द्योतक हो । नेपालमा जतिजति आन्दोलन
उत्कर्षमा पुग्ने गरेको छ,
त्यतित्यति सम्झौतामा टुङ्ग्याइने गरेको छ ।
प्रचण्डले १२ बुँदे सहमतिको आवरणमा औपचारिक
रूपमा महान् जनयुद्धको अन्त्य भएको घोषणा गरिदिए ।
नेपालको इतिहासमा यो सबैभन्दा ठुलो प्रतिक्रान्ति थियो ।
झन् उदेकको कुरा यो छ कि जसको नेतृत्वमा महान् युद्ध
उठ्यो, यसैको नेतृत्वमा प्रतिक्रान्ति भयो ।
यो नेपालको मात्रै नभएर विश्व कम्युनिस्ट
आन्दोलनको एउटा नकारात्मक
परिघटनाको रूपमा रहिरहनेछ ।
कम्युनिस्ट आन्दोलनमा भएको अनेकन् नकारात्मक
शिक्षालाई सकारात्मक बनाउँदै सबै
किसिमका मौसमी आन्दोलनलाई आमूल परिवर्तन
खातिर क्रान्तिमा बदल्न आवश्यक छ ।
मौसमी आन्दोलनले केहीलाई लुटको लाइसेन्स
दिँदो रहेछ भने लाखौँ जनसमुदायको जीवन बर्बाद
बनाउँदो रहेछ । २०४६ साल चैत २४ गते संयुक्त राष्ट्रिय
जनआन्दोलन संयोजन
समितिको आयोजनामा नेपाली जनता लाखौँको सङ्ख्यामा नाङ्गो छातीलाई
ढाल बनाउँदै
तीनधारा पाठशालाको महेन्द्रको सालिकलाई
तोडफोड गर्दै गोलीले ढल्दाढल्दै पनि राजदरबार घेर्न
अगाडि बढेजस्तै आज त्यो स्तरमा आन्दोलन किन
उठिरहेको छैन !
यतिखेर देशको सीमा मिचिएको छ ।
काला बजारियाहरूको जगजगी छ ।
जलमाफियाहरूबाट कृत्रिम रूपमा लोडसेडिङ
गराइएको छ । शासकहरूका अपारदर्शिता, ब्रह्मलुट र
सत्ता लम्पटपना बढेको छ । सामन्तवाद ज्युँकात्यूँ छ ।
राष्ट्रघातीहरू राष्ट्रवादको नक्कली आबरणमा लुट
मच्चाइरहेका छन् ।
महान् सहिदहरूको रगतको अपमान भएको छ ।
यी राष्ट्रघाती र जनविरोधी तत्वहरूलाई बेलैमा चिन्नु
जरुरी छ । निरङ्कुश राजतन्त्रको साङ्लोबाट नेपाल र
नेपाली जनतालाई सधैंका लागि मुक्त गरेर सुन्दर र समृद्ध
नयाँ नेपालको निर्माण गर्न सर्वस्व त्यागेर
मुक्ति आन्दोलमा लामबद्ध लाखौँ योद्धाहरूलाई के
बिर्सन मिल्छ ?
मौसमी आन्दोलनलाई क्रान्तिमा बदल्न सकिन्छ र
सक्नुपर्छ । हरेक वस्तुभित्र विपरीत तत्वहरू हुन्छन् ।
पार्टी पनि विपरीतहरूको एकत्व हो भन्ने ज्ञानलाई
जीवन व्यवहारमा लागू गर्दै हरेक
अन्तर्विरोधको नयाँ विधिबाट हल गर्नुपर्छ ।
सही कार्यदिशा यसको प्रस्थानबिन्दु बन्नुपर्दछ ।
राजनीतिक अधोपतनबाट जोगाउने
विधि भनेको दुईलाइन सङ्घर्ष नै हो ।
पार्टी एकताको प्रचारबारे
अहिले पार्टी एकताबारे गलत प्रचार गरिएको छ ।
पार्टी विभाजन गरेर
गल्ती भएको निष्कर्षमा पुगेका ‘नेकपा-माओवादी’
का शीर्षनेताले जेठसम्म एकीकरण गर्ने सैद्धान्तिक
सहमति गरेका छन् भनेर एमाओवादी निकट
नेता तथा प्रचार संयन्त्रले गलत प्रचार गरेको छ ।
प्रचण्ड-बाबुरामलाई सहीमार्गमा ल्याउन
नसकेपछि क्रान्तिकारीहरुले विचारको रक्षा,
क्रान्तिको निरन्तरता र महान् जनयुद्ध सुरु
गर्दाको प्रतिबद्धतामा गम्भीर भएर नै सम्बन्ध विच्छेद
गरेका हुन् । यो सम्बन्ध विच्छेद सही थियो । अझै
पनि यसको औचित्य सकिएको छैन । आˆनो भयानक
गल्तीको ढाकछोप गर्ने मनसायले एमाओवादीले नेकपा-
माओवादीको मानममर्दन सुरु गरिएको प्रति सचेत
बनौँ । कसैलाई धुरीमा चढाउन विचार, आम
जनसमुदायको सपना, मुलुकको आवश्यकता र
क्रान्तिलाई सहिद बनाउने कुरा अस्वीकार्य छ ।
साथै, वर्गसङ्घर्ष, मौसमी आन्दोलन र
क्रान्तिको भविष्यबारे
कुरा गरिरहँदा पार्टीको आन्तरिक
जीवनको कुरा पनि गर्नुपर्ने हुन्छ ।
माओवादी पार्टीको जीवनमा अन्तरविरोधको केही प्रभाव
देखिन थालेको छ । यो पार्टीको मूल
कार्यदिशा ‘जनयुद्धको जगमा जनविद्रोह’ हो ।
यो आम कार्यदिशा हो तर यसले क्रान्ति गर्न लायक
पार्टी बनाउने भन्दै स-साना कमिटी निर्माण गर्न
थालेको छ । यो विशिष्ट पक्ष हो ।
भक्तपुर,
बारा लगायतका जिल्ला पार्टीमा आएको समस्या र
पत्रकार
सङ्घको काठमाडौं शाखाको निर्वाचनमा देखापरेको परिस्थिति त्यसैको प्रतिबिम्बन
हो ।
कार्यदिशा आम हुनु र सङ्गठन विशिष्ट बनाउन
खोज्दा यी समस्या आएका हुन् । ‘माथि’ सहमत र ‘तल’
असहमत, मझौलाहरूको ‘फास्टट्रयाक’ को राजनीति,
आधिकारिक कार्यदिशाका विरुद्ध अमूर्त र अलिखित
कार्यदिशाको चर्चा एवम् प्रचण्ड-बाबुरामले अमूक-अमूक
नेतालाई उपयोग गर्नु तथा पार्टीले व्यक्तिलाई होइन
कि व्यक्तिले पार्टीलाई उपयोग गर्नुले
पार्टीमा गम्भीर समस्या पैदा हुँदै गएका छन् ।
पार्टीले यसको समाधान यथाशीघ्र गर्नुपर्दछ, नत्र यसले
गुट हुँदै विचारधारात्मक स्वरूप लिँदै जाँदा नसोचेको र
नचाहेको परिणाम आउन बेर छैन । गलत
कार्यदिशा बोेकेको पार्टीको विघटनलाई कसैले
पनि रोक्न सक्नेछैनन् । क्रान्तिकारी कार्यदिशा र
त्यसको सफल क्रियान्वयनबाट मात्र सकारात्मक
इतिहास रचिनेछ ।
जनयुद्धको कुरा गर्नु एउटा कुरा हो, जनयुद्ध गर्नु अर्कै
कुरा हो । त्यसैले पुनः एकपटक सबैले समवेत स्वरमा भनौँ-
वर्गसङ्र्षलाई नयाँ उचाइमा उठाऔँ ।
क्रान्तिको बाटोमा अघि बढौँ । नेपालमा आमूल
परिवर्तन गर्ने शक्ति माओवादी मात्रै हो ।
यो सत्यलाई भुलेर अर्को कुनै
नयाँ शक्तिको खोजीमा भौंतारिनु भनेको कस्तुरीले
आˆनै वासना खोज्न अन्यत्र भौतारिएजस्तै हो ।
‘बाबुरामपथ’ नेपाललाई ‘सिध्याउनेपथ’ बाहेक
केही होइन । यो पथको माक्र्सवादसित कुनै साइनो छैन
। यो पथको मूल उद्देश्य नेपाललाई
भारतमा विलोपीकरण गर्नु हो । त्यसैले यसका विरुद्ध
आमूल परिवर्तनको केन्द्र माओवादलाई बनाऔँ ।
वर्गसङ्घर्षद्वारा माओवादलाई चलायमान बनाऔँ ।
माओवादलाई पुस्तक वा दराजमा सीमित नगरौँ । यसले
सङ्घर्षको मैदानमा जीवन प्राप्त गर्दछ ।

मार्क्सवाद

मार्क्सवाद – लेनिनवाद – माओवाद
र्सवहारावर्गको मुक्तिको सिद्धान्त हो ।
र्सवहारावर्गको मुक्तिको सिद्धान्त हो ।
र्सवहारावर्गलाई मार्गदर्शन र पथप्रदर्शनिक र
क्रान्तिकारी तथा सिद्धान्त छैन । आज संसारमा धेरै
प्रकारका दर्शनहरू देखिए पनि मुख्यतः दुइ
प्रकारका दर्शनहरू छन् । जो चेतनालार्य आदि तत्व
मान्ने, जगतलाई त्यसको स्वतः स्फूर्थतामा मान्ने र
संसार अवोधगम्य छ अर्थात् जान्नै नसकिने खालको छ
भन्ने आध्यात्मवादी -आदर्शवादी) दर्शन र
अर्को पदार्थलाई आदितत्वा मान्ने अर्थात् संसार
बोधगम्य छ र संसारका सबै कुराहरू जान्न सकिन्छ बुझ्न
सकिन्छ भन्ने दर्शन भौतिकवादी दर्शन हो ।
मार्क्सवादी दर्शन द्वन्द्वात्मक तथा ऐतिहासिक
भौतिकवादी दर्शन हो । मार्क्सवाद, जसले अहिले
मार्क्सवादको गुणात्मक विकासको दोश्रो चरण
लेनिनवाद र मार्क्सवाद – लेनिनवादको गुणात्मक
विकासको तेश्रो र नयाँ चरण माओवादको जुन
गुणात्मक र नयाँ चरणमा विकास भएको छ । यसरी आज
माओमावाद द्वन्द्वात्मक तथ ऐतिहासिक
भौतिकवादी विश्वदृष्टिकोणा आधारित छ ।
द्वन्द्ववादको सारतत्व भनेको आलोचनात्मक र
क्रान्तिकारी रहेको छ । मार्क्सवादी दर्शनका दुइ
भाग छन् द्वन्द्वात्मक भौतिकवाद र ऐतिहासिक
भौतिकवाद ।
मार्क्सवादको दार्शनिक आधार द्वन्द्वात्मक
भौतिकवाद र ऐतिहासिक भौतिकवाद भएकाले यसले
पदार्थ, प्रकृति वा सामाजिक सत्तालाई पहिलो र
चेतना, विचार वा सामाजिक चेतनालाई
दोश्रो स्थानमा राख्ने गर्दछ । मार्क्सवादी दर्शन
भौतिकवादी भएकोले यसमा भौतिकवाद र द्वन्द्ववाद
अभिन्न रूपले सम्बन्धित छन् । निश्चित सामाजिका र
आर्थिक अवस्थाले नै यसलाई जन्माएको हो र
यसको सुनिश्चित वैज्ञानिक तथा दार्शनिक पूवाधार
पनि यही हो । वैज्ञानिक तथा दार्शनिक
चिन्तनको सम्पूण्ा गतिविधिले
मार्क्सवादी दर्शनको प्रादूभाव गरेको हो । जीवन र
जगतको विकासको सामान्य चित्रको अध्ययन गर्नु
भौतिकवादी द्वन्द्ववादको एउटा महत्वपूण्ा लक्ष्य
हो । यस विषयमा फेडरिक एंगेल्सले अगाडि लेख्दछन् –
“द्वन्द्ववाद भनेको प्रकृति, मानव समाज र
चिन्तनको गति सम्बन्धि र्सार्वभौम
नियमहरूको अध्ययन गर्ने नियम हो ।
यो पूँजीवादको प्रारम्भिक अवस्थामा विकसित
भएको हो । अतः मार्क्सवाद एक व्यवहारिक विज्ञान
समेत भएकाले मार्क्सवाद
हाम्रो युगका सबभन्दा विज्ञानसँग सम्बन्धित दर्शन
हो ।
मार्क्सवाद र्सवहारा क्रान्तिको विज्ञान हो ।
यो पूँजीवादको प्रारम्भिक अवस्थामा विकसित
भएको हो । द्वन्द्वात्मक तथा ऐतिहासिक
भौतिकवाद, अतिरिक्त मूल्यको सिद्धान्त
वर्गसंर्घष्ा तथा इतिहासमा बलप्रयोगको भूमिका र
वैज्ञानिक समाजवाद तथा सम्यवाद यसका आधारभूत
मान्यता हुन् । अर्थात् प्रकृति, समाज,
राज्यव्यवस्था आदिका बारेमा कार्लमार्क्स र फेडरिक
एंगेल्सले महान् खोज र प्रयोगद्वारा निकाल्नु
भएको वैज्ञानिक तथा क्रान्तिकारी विचार,
सिद्धान्त र व्यवहारलाई मार्क्सवाद भनिन्छ ।
मार्क्सवादले पूँजीपति वर्गको राज्यव्यवस्थालाई
ध्वस्त पारि त्यस
ठाउँमा र्सवहारा श्रमजीवी वर्गको राज्यव्यवस्था स्थापना गर्ने
क्रान्तिकारी बाटो देखाउँदछ ।
मार्क्सवादका मौलिक विशेषताहरू द्वन्द्वात्मक
भौतिकवाद, ऐतिहासिक भौतिकवाद, वर्गसंर्घष्ा,
अतिरिक्त मूल्यको सिद्धान्त, र्सवहारा अधिनायकत्व,
तल्लो वर्गको जनतामा राज्यको शक्ति निहित
आदि कुरा हुन् ।
काल मार्क्स -सन् १८१८ – १८८६) र फेडरिक एंगेल्स -सन्
१८२० – १८९५) ले सन् १८४८ फेब्रुअरीमा कम्युनिष्ट लिग
मार्फ कम्युनिष्ट घोषणा पत्र जारी गरेर मार्क्सवाद
प्रतिपादन गर्नुभयो । मार्क्सवादको यस ऐतिहासिक
प्रतिपादनले दर्शनको क्षेत्रमा महान्
क्रान्ति ल्याइदियो । मार्क्सवादी दर्शनको जन्म
मानव चिन्तनको उज्जवल तथा प्रगतीशील परम्परालाई
आत्मसात गरेर भएको हो । वर्गीय समाजमा प्रत्येक दर्शन
वर्गीय हुने कुरा मार्क्सवादी दर्शनमा पनि लागु हुन्छ ।
मार्क्सवादी दर्शन र्सवहारावर्गको दर्शन हो । यस
दर्शनलाई स्टालिनले मार्क्सवादी –
लेनिनवादी पार्टी विश्वदृष्टिकोणक
ा रूपमा परिभाषित गरेका छन् ।
मार्क्सवादी दर्शनको उत्पति ऐतिहासिक
आवश्यकताबाट भएकोले र्सवहारावर्गका लागि एक
साँच्चिकै वैज्ञानिक दर्शनको खाँचो पूरा गर्ने
गरी मार्क्सवादको प्रतिपादन हुनुले मार्क्सवादी दर्शन
अर्थात् द्वन्द्वात्मक तथा ऐतिहासिक
भौतिकवादी दर्शनले पुरानो पूँजीवादको विनास र
नयाँ साम्यवादी विश्वको सिर्जनाका लागि र्सवहारावर्गलाई
द्वन्द्वात्मक भौतिकवादी दर्शनको न्यायोचित
आधार र निर्देशन प्रदान गरेको छ । यसमा विश्व
र्सवहारा वर्गले संसारलाई ठिकसित बुझ्ने र त्यसलाई
फेर्ने एक अचुक बौद्धिक अस्त्र भेटाएको छ । यस
विषयमा लेनिनले भनेका छन् – “मार्क्सवादी दर्शन
एउटा यस्तो परिपूण्ा दार्शनिक भौतिकवाद हो जसले
मानवजातीलाई र खास रूपले मजदूर्रवर्गलाई
ज्ञानको शक्तिशाली औजार प्रदान गरेको छ ।” मानव
समाजमा र्सवहारावर्ग सबैभन्दा शक्तिशाली वर्ग
हो । यस विषयमा कार्लमार्क्स स्वयंले
यसरी व्याख्या गरेका छन् – “जसरी दर्शनले
र्सवहारावर्गमा आफ्नो भौतिक हतियार भेटाउँछ,
त्यसरी नै र्सवहारावर्गले दर्शनमा आफ्नो बौद्धिक
हतियार भेटाउँछ ।” त्यसैगरी मार्क्सवादको दार्शनिक
पक्षको हत्वलाई माओत्सेतुङले यसरी दर्शाएका छन् –
“मार्क्सवाद ज्ञानका अनेक शाखाहरूबाट बनेको छ,
मार्क्सवादी दर्शन, मार्क्सवादी अर्थशास्त्र र
मार्क्सवादी समाजवाद अर्थात्
वर्गसंर्घष्ाको सिद्धान्त तर जग
चाहिँ मार्क्सवादी दर्शन हो । यदि त्यसलाई मनन
गरिदैन भने हाम्रो एउटा साझा भाषा वा कुनै
साझा तरिका हुने छैन, हामी चीजहरूलाई स्पष्ट
नपारीकन यताउताको कुरा तर्क मात्र
गरिरहेका हुनेछौं । द्वन्द्वात्मक भौतिकवादलाई मनन
गरि सकेपछि थुप्रै दुःख कठटबाट जोगिने छ र धेरै गल्तीहरू
हट्ने छन् ।
मार्क्स र एंगेल्सले आफ्नो समयमा एकातिर लासाल
तथा प्रँधोर्का सुधारवाद एवं अवसरवाद र
ब्लाङ्की तथा बाकुनिनको उग्रवामपन्थि अराजकतावाद
जस्ता दुइ थरी गलत प्रवृत्तिका विरुद्ध संर्घष्ा गर्दै
मार्क्सवादी सिद्धान्तको रक्षा र विकास गर्दै
त्यसलाई समृद्ददशाली तुल्याउनु भयो ।
पहिलो पटक त्यसमा सन् १८८३
मा मार्क्सवादी समूहको विकास भयो ।
त्यो पलेखानोभको नेतृत्वमा गठन गरिएको मजदूर
मुक्ति दल थियो । यहि नै त्यसमा स्थापित कम्युनिष्ट
पार्टीीथयो र यसलाई लेनिन -सन् १८७० – १९२४) ले
नयाँ ढंगले विकास गर्नुभयो ।
मार्क्सवादको गुणात्मक विकासको दोश्रो चरण
लेनिनवाद हो । पूँजीवादले साम्राज्यवादमा प्रवेश गर्नु
उत्पादन शक्ति, र्सवहारा आन्दोलन तथा ज्ञान
विज्ञानका विविध क्षेत्रमा थप प्रगति हुँदै जानु र यस
प्रकारको नयाँ परिस्थिति अनुरूप मार्क्सवादलाई
नयाँ उचाँमा विकसित गर्नुपर्ने ऐतिहासिक
आवश्यकताका बीचबाट लेनिनवाद जन्मियो ।
पूँजीवादको चरम अवस्था साम्राज्यवाद
भएको व्याख्या गर्दै लेनिनले साम्राज्यवाद र
र्सवहारावर्ग बीच भीषण संर्घष्ा हुने कुरा उल्लेख
गर्नुभयो । लेनिनवाद भनेको साम्राज्यवाद र
र्सवहारा क्रान्तिको युगको मार्क्सवाद हो भनेर
स्टालिनले व्याख्या गरेका छन् । लेनिनवाद
सामान्यतया र्सवहाराक्रान्तिको सिद्धान्त
तथा कार्यनीति र
विशेषतः र्सवहारावर्गको अधिनायकतन्त्रको
सिद्धान्त र कार्यनीति हो । लेनिनले
मार्क्सवादको रक्षा र विकास मात्रै गर्नुभएन, सन् १९१७
अक्टुबर २५ का दिन महान् रुसी अक्टुबर
समाजवादी क्रान्ति आफैमा नेतृत्वमा सम्पन्न
गर्नुभयो ।
सामन्तवादी तथा साम्राज्यवादी शोषणको दोहोरो उत्पीडनबाट
आक्रान्त अविकसित
देशहरूका क्रान्तिका समस्याहरूको समाधान गर्नुपर्ने,
सामाजवादी समाजभित्र उत्पन्न अन्तरविरोधहरूको
समाधान गर्नुपर्ने र आधुनिक
संशोधनवादका विरुद्धको लर्डाई लड्नु पर्ने ऐतिहासिक
आवश्यकताको पृष्ठभूमिमा माओत्सेतुङद्वार
ा मार्क्सवाद – लेनिनवादको थप परिमार्जन
तथा विकास गरि त्यसलाई मार्क्सवाद – लेनिनवाद
– माओवादको तेश्रो र नयाँ चरणमा गुणात्मक ढंगले
उचाइँमा पुर्याउने काम भयो । यसरी मार्क्सवाद –
लेनिनवाद माओवाद विश्व
र्सवहारावर्गको मुक्तिको सैद्धान्तिक हतियार बन्न
पुग्यो ।
यसरी माओले मार्क्सवाद – लेनिनवादको रक्षा र
विकास मात्रै गर्नु भएन सन् १९४९ अक्टुबर १ का दिन
आफ्नै नेतृत्वमा महान्
चीनियाँ नयाँ जनवादी क्रान्ति सम्पन्न गरेर
मार्क्सवाद – लेनिनवादको सिर्जनशील ढंगले प्रयोग
पनि गर्नुभयो ।
अतः यसरी आज अन्तर्रराट्रय
र्सवहारावर्गको हातमा एउटा र्सार्वभौम
सिद्धान्तको सिँगो अमेद्य इकाइको रूपमा मार्क्सवाद
– लेनिनवाद – माओवाद रहेको छ । माओवादलाई
आजको विश्वको मार्क्सवाद –
लेनिनवादको रूपमा ग्रहण
नगरि कोही पनि सच्चा कम्युनिष्ट बन्न सक्तैन ।
आजको विश्वको मार्क्सवाद – लेनिनवाद भएकोले नै
संसारभरका प्रतिक्रियावादी एवं सबै खाले
संशोधनवादीहरूले माओवाद तथा माओका र्सार्वभौम
योगदानहरू प्रति र माओवादी क्रान्तिकारीहरू
माथि भीषण हमला गरिरहेका छन् ।
नेपालमा पनि हामीले ठीक २० महिना पहिले
नवसंशोधनवादसीत सम्बन्ध विच्छेद गरेर
नयाँ ढंगको क्रान्तिकारी कम्युनिष्ट
पार्टी माओवादीको गठन गर्यौं र करीव १३
महिना पहिले सातौं र्रााट्रय महाधिवेशन सम्पन्न गरेर
जनयुद्धको जगमा जनव्रि्रोहको कार्यदिशा पारित
गरेर महान् सहितको प्रतिबद्धता जाहेर गरेर
अगाडि बढेपछि अहिले संसारभरका प्रतिक्रियावादी
हरू एवं सबै खाले संशोधनवादीहरूले हाम्रो पार्टी –
माओवादी माथि चारैतिरबाट भीषण
हमला गरिरहेका छन् । गत मंसीर ४ गते सम्पन्न
गरिएको भनिएको कथित दोश्रो संविधान
सभा निर्वाचनका क्रममा समेत ती प्रतिक्रियावादी
एवं संशोधनवादी शक्तिहरूले हामीलाई चारैतिरबाट
कथित निर्वाचन बहिष्कार गरेको निहुँ बनाएर भीषण
हमला गरेर सिध्याउने कोसिस
गरेको परिघटना हाम्रो सामु ताजै छ । अहिले
पनि हामी साम्राज्यवादी, विस्तारवादी एवं सबै
प्रकारका प्रतिक्रियावादी
हरूको घेरा बन्दिमा छौं । हाम्रो न्यूनतम लक्ष्य
नयाँ जनवाद हो भने अधिकतम लक्ष्य समाजवाद
तथा साम्यवाद सम्म पुग्ने हो । महान
नयाँ जनवादी क्रान्ति सम्पन्न गरेर मात्र पुग्ने हो ।
महान् नयाँ जनवादी क्रान्ति सम्पन्न गरेर मात्र
हामीले सबैखाले घेराबन्दिालाई तोडेर देश र जनतालाई
मुक्त गर्नेछौं ।
हाम्रो मार्गदर्शक सिद्धान्त तथा पथप्रदर्शक
सिद्धान्त मार्क्सवाद – लेनिनवाद – माओवाद हो ।
यही मालेमावादको आलेकमा नै हामीले महान्
नेपाली नयाँ जनवादी क्रान्ति सम्पन्न गरेर मुलुकलाई
वैज्ञानिक समाजवाद हुँदै साम्यवाद सम्म पुग्ने
ढोका खुल्ला गर्न सक्ने छौं । यही नै हाम्रो अभिष्ट
हो ।
हामीले जान्नै पर्ने कुरा यो हो कि जसरी मार्क्सवाद
लेनिनवादको स्थापना कम्युनिष्ट क्रान्तिकारीहरू
द्वारा सबै खाले प्रतिक्रियावाद, संशोधनवाद र
अवसरवादका विरुद्धको संर्घष्का क्रममा भएको हो यसरी नै
आज माओवादको स्थापना पनि निर्मम
संर्घष्ाको बीचबा भइरहेको छ, त्यसरी नै
हामी नेपाली माओवादी क्रान्तिकारीहरूले
पनि ती सबै खाले प्रतिक्रियावाद संशोधनवाद र
अवसरवादका विरुद्ध भीषण संर्घष् अर्थात् वर्गसंर्घष्ा र
दुइलाइन संर्घष्ा वा विचारधारात्मक अन्तर
संर्घष्ा संचालन गरेर मात्र नेपालमा मार्क्सवाद –
लेनिनवाद – माओवादहरूलाई नेपालको सापेक्षतामा र
विशिष्टतामा सिर्जनशील ढंगले प्रयोग गर्न सक्तछौं ।
यसको थालनी हामीले गरिसकेका छौं । यो नै
हामीलाई इतिहासले सुम्पेको दायित्व हो ।
यो दायित्व पूरा गर्न हामी कटिबद्ध र संकल्पबद्ध छौ